Ως μέγας και ανεκτίμητος θησαυρός φυλάσσεται εις την Αγίαν Μονήν μας η θαυματουργός εικών του Ιησού Χριστού η επονομασθείσα του Φανερωμένου , η οποία ευρέθη κατά θείαν ευδοκίαν την 6ην Μαρτίου του 1920 και ευρίσκεται έμπροθεν του τέμπλου. Αποτελεί δε και το μοναδικό κειμήλιον της Μονής διότι από της ιδρύσεως της (1143, επί Λέοντος, επισκόπου Ναυπλίας και Άργους, του ιδρυτού και κτήτορος αυτής) δεν διεσώθει παρά μόνον το καθολικόν, το οποίον πυρπόλησαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ πασά (1825), ενώ κατέστρεψαν ολοσχερώς την Μονήν.
Η Θεία Πρόνοια επέλεξε προς εύρεσιν της αγίας εικόνοςένα δικηγόρον από την Αμερικήν, τον ελληνικής καταγωγής Θεόδωρον Ρογκόπουλον. Ο Ρογκόπουλος, καταγόμενος από την Αρκαδίαν, δωδεκαετής ων προσεκλήθη εις την Αμερικήν από τους εκεί εγκαταστημένους θείους του δια να σπουδάσει επειδή διεκρίνετο δια την εξαιρετικήν ευφυΐαν και φιλομάθειάτου. Εκεί αρίστευσε εις τας νομικάς σπουδάς του και κατά την άσκησιν του επαγγέλματος του ως δικηγόρος κατέστη λίαν αγαπητός και το πρόσωπον καταφύγηςόλων των ομογενών τόσον δια τας επαγγελματικάςεπιτυχίας του, όσον και δια το συμπαθές, ευπροσήγορονκαι φιλάνθρωπον ήθος του.
Κατά το έτος 1914 ο Θεόδωρος είδε σε όραμα την Παναγία, η οποία του είπε ː « Θεόδωρε, θα πας στην Ελλάδα, στο Ναύπλιον, εις την Αγίαν Μονήν, θα σκάψεις όπισθεν του ιερού, θα βρείς το κειμήλιον του Υιού μου και θα το παραδώσεις εις την ηγουμένη Καικιλίαν, η οποία είναι φίλη μου και θα αναπέμψει ύμνους και ωδάς προς τον Υιόν μου. Έμπροσθεν της εικόνος μου θα σε βοηθήσω και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ θα σε συνοδεύσει εις την αποστολήν σου αυτή». Το αποκαλυπτικόν αυτό όνειρο τον συνεκλόνισε˙ δεν πίστευσε όμως και σκέφτηκε μήπως επλανήθη η ασθένησε ψυχικώς.
Πέρασε διάστημα έξι ετών όπου έβλεπε την ΚυρίανΘεοτόκον να τον προτρέπει εις αυτήν την αποστολήν. Μάλιστα σε κάποια από τας εμφανίσεις Της τον προέτρεψε « Θεόδωρε, εάν εκτελέσεις την αποστολήνταύτην, θα δοξασθείς. Εάν αδιαφορήσεις, άλλος θα σταλεί… και συ θα ζημιωθείς» Εκείνος, όμως, έχοντας τον φόβον μέσα του μήπως δεν βρει τίποτε και μειωθεί το επιστημονικόν του κύρος, δεν απεφάσιζεν. Επιπλέον,θεωρούσε τον εαυτόν του ανάξιον δια μια τέτοια αποστολήν.  
Κατά θείαν οικονομίαν ήρθε εις την Αθήνα το έτος 1920 ως εκτελεστής της διαθήκης κάποιου ομογενούς, καλουμένου Αντωνίου, αποθανόντος εις την Αμερικήν.Αυτήν την φορά είδεν εις όραμα την αγίαν Ελένη η οποία τον παρότρυνεː « Όπως εγώ βρήκα τον Σταυρόντου Κυρίου έτσι κι εσύ θα βρεις το κειμήλιον του Υιού της Παρθένου. Μη φοβείσαι, πίστευε, πήγαινε και θα εύρειςτο ζητούμενο ».  
Ενθαρρυνθείς ο Θεόδωρος από το όραμα αυτό έφθασε εις το Ναύπλιον συνοδευόμενος από ένα χαριτωμένοντσελιγγόπουλον που δεν ήταν άλλος από τονΑρχιστράτηγον Γαβριήλ, ο οποίος τον συνόδευσε και εις την άμαξαν. Ενώ πλησίαζαν εις την Μονήν λέγει το φαινόμενο τσελιγγόπουλον εις τον Θεόδωρον: « Ιδού το μοναστήρι, που ζητείς. Πήγαινε να εκπληρώσεις την αποστολή σου» και έγινε άφαντο, ενώ εξεχύθει ευωδία ουράνια. Ρίγη συγκινήσεως διαπέρασαν τον Θεόδωρο όταν συνειδητοποίησε την ταυτότητα του συνταξιδιώτουτου.
Η Καθηγουμένη, η μητέρα Καικιλία, εδέχθη ευγενώς τον Θεόδωρον και άκουσε όσα της διηγήθηκε δια τα οράματα που έβλεπε εις την Αμερικήν αλλά δεν τον πίστεψε. Επεφυλάχθη να τον καλέσει την επόμενη μέραν. Τον βράδυ εκείνο παρέτεινε την προσευχή της εκζητούσα εναγωνίως τον θείον φωτισμόν , διότι ανέκαθεν διατηρούσε επιφυλάξεις εις οραματισμούς και ενύπνια. Πλησίαζαν μεσάνυκτα όταν άκουσεν ένα κτύπον εις την πόρταν του κελίου της και βλέπει την Υπεραγία Θεοτόκο μέσα εις φως και της λέγει:« Καικιλία, αυτόν που σου έχω στείλει να αφήσεις να κάνη ότι τον έχω διατάξει» και χάθηκε από εμπρός της.
Τότε αμέσως ειδοποίησε τας μοναχάς, έσπευσαν εις τον ναόν και προσηύχοντο μέχρι το πρωί. Όταν την επόμενη ήλθε ο επισκέπτης δεν τον ρώτησε τίποτε, αφού η ίδια η Παναγία την είχε πληροφορήσει, αλλά κατέβηκαν μαζί εις το Ναύπλιον και ζήτησαν άδειαν από τον τότε Μητροπολίτην Αθανάσιον και τας τοπικάς Αρχάς. Αφού προηγήθει η τέλεση του αγιασμού άρχισαν να περισκάπτουν τον ναό από νότια και ανατολικά επίπερίπου δεκαπέντε ημέρας, διότι ο ναός ήτο προσχομένος γύρω εις το 1.60μ. Ήτο Μάρτιος μήνας, Δευτέρα εβδομάδα των Χαιρετισμών. Οι εργάτες έσκαβαν καθημερινά και ο Θεόδωρος πηγαινοήρχετο με τον φόβο μήπως δεν βρει τίποτε και διαψευσθεί. Έφθασεημέρα Παρασκευή και το απόγευμα είχαν συγκεντρωθείαρκετοί άνθρωποι δια να ακούσουν την ακολουθίαν των Χαιρετισμών.  
Εκείνη την ώρα οι εργάτες έσκαβαν πίσω εις την Αγίαν  Πρόθεσιν εις το ελάχιστον τμήμα της ανασκαφής που είχε απομείνει. Η μητέρα Καικιλία τους παρότρυνε να συντομεύσουν δια να μην ακούγεται ο θόρυβος εις τον ναόν. Ο αρχιεργάτης από τον κόπον αρνήθηκε να συνεχίσει την εργασίαν. Η Ηγουμένη μετά την παραίτηση του αρχιεργατή, απηυνθύθη προς την τότε δόκιμη αδελφήν Φεβρωνίαν (Μπουντούρη, +28/11/1979): «Μπορείς εσύ, παιδί μου, να τελειώσεις το ελάχιστον τμήμα της εργασίας;» Η αδελφή Φεβρώνία, εικοσαετής και με μεγάλην σωματικήν δύναμιν έλαβε προθύμως την αξίνην και εις το τρίτον χτύπημα άκουσαν υπόκωφον κτύπον. Κατάλαβαν ότι κάτι υπήρχε, καθάρισαν τον τόπον από ξύλα, χώματα και πέτρες και βρήκαν αυτήν την αγίαν εικόνα προφυλαγμένην μέσα εις τέσσερις τετραγώνους παλαιάς κεραμίδας. Κάποιος κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας η και Ενετοκρατίας την είχε κρύψει δια να μη βεβηλωθεί.
Γεμάτος συγκίνησιν ο Ρογκόπουλος γονάτισε, την πήρε εις τα χέρια του, την προσκύνησε και την παρέδωσε εις την μητέρα Καικιλίαν η οποία την ησπάσθη μετ’ ευλαβείας αναπέμπουσα κατανυκτικάς αυτοσχεδίους ευχαριστηρίους προσευχάς και με τους γλυκέις ήχους της καμπάνας εισήλθαν άπαντες εις τον ναόν αλλοιωμένοι υμνούντες την Παναγίαν μας και δοξολογούντες τα μεγαλεία του Θεού, και «ως εν ουρανώ είναι ενόμιζον».
Την ιεράν συγκίνησιν επέτεινε και το πρώτον θαύμα που συνετελέσθη με την ίασιν ενός μικρού παιδιού με παραλελυμένον το χέρι του εκ γενετής. Μετά το πέρας της ακολουθίας των Χαιρετισμών ανεχώρησαν πάντες οι εκκλησιασθέντες με αισθήματα πνευματικής ευφροσύνης και ευγνωμοσύνης προς τον Κύριον δια την εξαίρετον τιμήν να παρευρεθούν εις την εύρεσιν της αγίας Του εικόνος.
Την επομένην επανήλθε ο Ρογκόπουλος εις την Μονήν και διηγήθει εις την μητέρα Καικιλίαν το όραμα που είδε την παρελθούσαν νύκτα με τον Αρχάγγελον Γαβριήλ, ο οποίος τον βεβαίωσε: « Θεόδωρε, την αποστολήν σου καλώς εξετέλασας. Κήρυξον απ’ άμβωνος τα οράματάσου. Πορεύου εν ειρήνη προς αποπεράτωσιν των εργασιών εις Αθήνας και την ημέραν που θα συναντηθώμεν, θα δοξασθείς».
Πράγματι επί επτά ημέρες διηγείτο εντός του ναού εις τους προσκυνητάς τα όσα είδε και όσα θαυμαστά γεγονότα αξιώθηκε να ζήσει. Κατόπιν ανεχώρησε δια την Αθήνα όπου και ολοκλήρωσε τα της διαθήκης του αποθανόντος Αντωνίου και ετοιμαζόταν να επιστρέψειεις την Αμερικήν. Απροσδόκητα όμως ασθένησε βαρέωςκαι νοσηλεύθηκε εις νοσοκομείον των Αθήνων. Την ημέραν της εορτής των Ταξιαρχών, 8 Νοεμβρίου του έτους 1920, την ώραν που εσήμαιναν οι κώδωνες του ναΐσκου του νοσοκομείου παρεκάλεσε την αδελφήννοσοκόμον:  «Αδελφή, σας παρακαλώ, ευπρεπίσατε τον θάλαμον, διότι έρχονται να με επισκεφθούν δύο στρατηγοί με εκθαμβωτικάς στολάς, ολόχρυσα παράσημα, λαμπρότερα του ηλίου». Και με τον ίδιο θαυμασμόσυνεχώς επαναλάμβανε «Έρχονται, πλησιάζουν, ω Φως, ω λάμψις». Και με αυτάς τας λέξεις άφησε εν ειρήνη το πνεύμα του.
Η ευγενική ψυχή του Θεοδώρου έσπευσε να απολαύσειτην δόξα την υποσχεθείσαν υπό της ιδίας της Θεομήτορος, την οποίαν αξιώθηκε να ιδεί και να εκτελέσει την θείαν Της επιταγήν. 
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ευδόκησε η Παναγία μας να αποκαλύψει και χαρίσει εις την Αγίαν ημών Μονήν την προ αδήλων ετών κεκρυμμένην θαυματουργόν εικόνα του Υιού Της, η οποία ανεδείχθη πηγή θαυμάτων, θεραπεύουσα νόσους ψυχής και σώματος και καταγλυκαίνουσα τας ψυχάς των ευλαβώς προσκυνούντων Αυτήν.
Παρήλθον ήδη 100 έτη από της θαυμαστής ευρέσεως της αγίας και θαυματουργού εικόνος του Κυρίου μας. Πληρούμενα ευγνωμοσύνης και δοξολογίας και δι’ αυτήν την από Θεού ευλογίαν εκζητόυμεν τας θεοπειθείς ευχάςτου σεπτού Ποιμενάρχου και Πατρός ημών κ.κΝεκταρίου εις την αδελφότητά μας και πάντας τους ευλαβείς προσκυνητάς, τους διακονούντας και ευεργετούντας ποικιλοτρόπως την Αγίαν ημών Μονήν.
Η πάνσεπτος και εξαιρέτου ωραιότητος μορφή του Κυρίου Ιησού του «Φανερωμένου» ευχόμεθα όπως εμπνέει, ενισχύσει, ειρηνεύσει και χαροποιεί πάντας τους προσκυνούντας Αυτήν εν πίστη και εκπλ<a name="_GoBack"></a>ηρεί όσα προς σωτηρίαν αιτήματα. Την δε περίοδον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής καθ΄ην ευρέθη η αγία εικών ας πολυπλασιάσωμεν τα δοθέντα τάλαντα και προσφέρωμενεις αλλήλους εν ταπεινώσει και ευχαριστία.
Μετ΄ ευχών
Χαραλαμπία Μοναχή
Καθηγουμένη Αγίας Μονής
και αι σύν εμοί εν Χριστώ αδελφαί.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΡΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΟΥ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΡΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΟΥ

<h1 style="text-align: center;">Ο Άγιος Γεώργιος</h1>
<h2 style="text-align: center;">Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη</h2>
 
"Οι πλείστοι των αναγνωστών της «Ακροπόλεως» θα αγνοούσι τα κατά τον Άγιον Γεώργιον τον Μεγαλομάρτυρα, ού την μνήμην εορτάζει σήμερον η Εκκλησία. Και τούτο βεβαίως δεν προέρχεται τόσον εκ της χαλαρώσεως του παρ’ ημίν θρησκευτικού αισθήματος, όσον εκ της ελλείψεως πάσης προσπαθείας εκ μέρους των αποτελούντων τον κλήρον και την Εκκλησία της Ελλάδος, όπως η δια της εκδόσεως καταλλήλων βιβλίων και εγχειριδίων, ή και δια της από του άμβωνος διδασκαλίας, καταστήσωσι γνωστάς τας πράξεις και τον βίον των διασημοτέρων τουλάχιστον αγίων εις το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Νομίζουμεν δε, ότι ουδέν προλέγομεν το απίθανον, εάν ισχυρισθώμεν ότι και σήμερον, ουδείς ιεροκήρυξ εν ουδενί ναώ της πρωτευούσης θέλει ποιήσει ανάλυσιν του βίου και των πράξεων του αγίου Γεωργίου.
     Τούτου ένεκεν, δεν κρίνομεν περιττόν, να παράσχωμεν ενταύθα σημειώσεις τινάς περί του αγίου τούτου, άς εκ του προχείρου ηδυνήθημεν να αρυσθώμεν. Ο Άγιος Γεώργιος ήν Μικρασιάτης. Καππαδόκης την πατρίδα εξ οικογενείας δε ευγενεστάτης και λίαν ευπόρου. Έζη δε επί της βασιλείας του Δοκλητιανού, κατά τας τελευταίας δεκαετηρίδας του τρίτου αιώνος, είχεν υπηρετήσει εις τον Ρωμαϊκόν στρατόν και είχε προαχθεί εις το αξίωμα του κόμητος.
     Όταν ο Δοκλητιανός εκήρυξε τον δέκατον και τελευταίον κατά των Χριστιανών διωγμόν, οι δε μη προσκηνούντες τα είδωλα ήρχισαν να φονεύονται σωρηδόν, άνευ οίκτου και επιεικείας, ο Άγιος Γεώργιος πρωτεύων μεταξύ των Χριστιανών κατοίκων των χωρών εκείνων, ηρνήθη να εξομώση τον Χριστιανισμόν και λατρεύση τα είδωλα, συγκρατών ούτω δια του παραδείγματός του πολλάς χιλιάδας επτοημένων Χριστιανών εις την πίστιν, διότι οι μικροί ακολουθούσι πάντοτε το παράδειγμα των ισχυρών Χριστιανών, ανθίστατο των διωκτών της πίστεως και υφίστατο μαρτύριον, οι περί αυτόν μικρότεροι και εις πενεστέραν τάξιν ανήκοντες ενισχύοντο εις την αντίστασιν και ενέμενον εις την πίστιν μέχρι του μαρτυρίου· όταν τουναντίον οι μεγάλοι εσώζοντο προσκυνούντες τα είδωλα, κατά φυσικόν τον λόγον και οι μικροί από δειλίαν απεθαρρύνοντο και κατά το πλείστον, αν ουχί άπαντες, τους εμιμούντο.
     Δια τούτο ουδόλως παράδοξον, εάν αι καταδιώξεις και τα βασανιστήρια, άτινα υπό των Ρωμαϊκών αρχών υπέρ της χριστιανικής πίστεως υπέστη ο Άγιος Γεώργιος συνετέλεσαν τότε, ου μόνον εις το να συγκρατήσωσι εις τον Χριστιανισμόν χιλιάδας πιστών, αλλά και εθνικούς ακόμη να φέρωσιν εις επίγνωσιν αληθείας. Ο Άγιος Γεώργιος μετά τοσαύτης καρτερίας και ανδρείας υπέστη τα βασανιστήρια, ώστε ενώ πας άλλος εις την θέσιν του θα απέθνησκεν, αυτός έμεινε σώος και υγιής, χλευάζων εκείνους οίτινες δια τοσούτων ανάνδρων μέσων προσεπάθησαν να κλονίσουσι τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του.
     Πολλά θαύματα αναφέρονται υπό των συναξαριστών, ως εκτελεσθέντα υπ’ αυτού κατά την περίοδο ταύτην της δοκιμασίας. Εκ τούτων αναφέρουμε το εξής, ως ενέχον τι το επιβλητικώτερον και μάλλον χαρακτηριστικόν.
     Μια ημέρα ο άγιος εισελθών εις ναό ειδώλων παρόντος πολλού πλήθους λαού, απηυθύνθη προς εν των εκεί ξοάνων και είπε·
    «Λάβε ανθρωπίνην φωνήν και ειπέ εις τους ανθρώπους τούτους, εάν τα είδωλα εισί θεοί και αξίζωσι να λατρεύονται». Εις την διαταγήν του αγίου το λίθινον ξόανον έλαβε αμέσως λαλιάν ανθρώπου και ωμολόγησεν ότι τα είδωλα είναι ανάξια λατρείας και ότι μόνον ο Ιησούς είναι ο αληθινός Θεός. Συν τοις λέξεσι ταύταις άπαντα τα αγάλματα του ναού πεσόντα αυτομάτως συνετρίβησαν, όλος δε ο εκεί συνηθροισμένος κόσμος επίστευσεν εις Χριστόν.
     Επί τέλους η κυβέρνησις του αυτοκράτορος Δοκλητιανού, βλέπουσα πόσον επιζήμιός τι ήτο η περαιτέρω παράτασις της ζωής του αγίου διέταξε την αποκεφάλισιν αυτού. Ούτως ο άγιος Γεώργιος εμαρτύρησεν αποτμηθείς την κεφαλήν δια ξίφους. Έκτοτε δε η Εκκλησία, επί έτη πλείονα των χιλίων εξακοσίων, δεν επαύσατο εορτάζουσα την μνήμην του εκάστην 23 Απριλίου".
 
Πηγή: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Ο Άγιος Γεώργιος, Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» (23 Απριλίου 1887), στο http://vizantinaistorika.blogspot.com.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

«Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας»
Σχόλια Αρχιμανδρίτου Δοσιθέου
Κ. Καβάφη
Oι χριστιανοί ποτέ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της ειδωλολατρίας, έστω και αν η άρνησίς των να προσκυνήσουν τα είδωλα ή να θυσιάσουν σε βωμό, είχε ωσάν συνέπεια το μαρτύριον.
Και αν μερικοί σύγχρονοί μας νοσταλγοί της ειδωλολατρίας θαυμάζουν τις ουτοπιστικές διατάξεις του «αγίου» των, Ιουλιανού του Παραβάτου ή Αποστάτου (360), ας διαβάσουν το ποίημα του Κ. Καβάφη «Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας», που είναι και το κύκνειον άσμα του (1933):
Σαστίσαμε στην Αντιόχειαν όταν μάθαμε 
τα νέα καμώματα του Ιουλιανού
Ο Απόλλων εξηγήθηκε με λόγου του, στην Δάφνη!
Χρησμό δεν ήθελε να δόσει (σκοτισθήκαμε!),
σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα, 
δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.
Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
 
Στην Δάφνη  βρίσκονταν τάφοι πολλοί.-
Ένας απ’ τους εκεί ενταφιασμένους 
ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα,
Ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
 
Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός
Όσο τον ένοιωθε κοντά δεν κόταε
 να βγάλει τους χρησμούς του· τσιμουδιά.
(Τους τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).
 
Ανασκουμπόθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε και ξεφώνιζεː Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως. 
Ακούς εκεί; ο Απόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε να καθαρισθεί το τέμενος.
 
Το πήραμε, το πήγαμε το άγιο λείψανο αλλού.
Το πήραμε, το πήγαμε εν αγάπη κ’ εν τιμή.
 
Κι ωραία τω όντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε καθόλου, και φωτιά
Μεγάλη κόρωσε· μια φοβερή φωτιά·
και κάηκε το τέμενος κι ο Απόλλων.
 
Στάχτη το είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
 
Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδοσε &#8211;
τι άλλο θα έκαμνε &#8211; πως η φωτιά ήταν βαλτή από τους χριστιανούς εμάς.
Ας πάει να λέει.
Δεν αποδείχθηκε· ας πάει να λέει.
Το ουσιώδες είναι που έσκασε.

Σημειωθήτω ότι όταν οι χριστιανοί μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Αγίου Βαβύλα έψαλλαν το δαυϊτικόνː «Αἰσχυνθήτωσαν πάντες οἱ προσκυνοῦντες τοῖς γλυπτοῖς, οἱ ἐγκαυχώμενοι ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν» (Ψαλμός ϟϚ΄, 7).
Αισχυνέσθωσαν ουν και πάντες οι σημερινοί νοσταλγοί της ειδωλολατρίας, οι λησμονούντες ότι «χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην οὐ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ» (χάμω κείτεται ο περίτεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Στέρεψε και το νερό που μιλούσε). Άπαξ και διά παντός.
Πηγή: Αρχιμ. Δοσιθέου, Ορθόδοξος Πίστις και Ζωή, εκδ. Ιεράς Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας, σελ. 303-304.
<a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/09/Εις-τα-περίχωρα-της-Αντιόχειας.pdf">Εις τα περίχωρα της Αντιόχειας</a>

Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας

Η Παναγία και ο Λαός
Τοῦ Φώ­τη Κόν­το­γλου
Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παληούς, παίρνω δύο τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποῦ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποῦ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία.
Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «Νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία γι’ αὐτὰ τὰ δύο πολεμῶ, μ’ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω τί μ’ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»
Τοῦ Σολωμοῦ ἡ ψυχὴ εἶναι θρεμμένη μὲ τὴ θρησκεία, γι’ αὐτὸ μοσκοβολοῦνε τὰ ποιήματά του ἀπὸ δαύτη. Κι αὐτὴ τὴ μοσκοβολιὰ τὴ νιώθει κανένας στὴν Ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς, στὴ Δέηση τῆς Μαρίας, στὴ Φαρμακωμένη, Εἰς Μοναχήν, στὸν Ὕμνο τῆς Ἐλευθερίας, στὸ Διάλογο καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιὰ τὴ θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτὸ Χριστιανὸς κ΄ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χρίστου καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὰ χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποῦ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χρι­στό; Αὐ­τὸ τὸ ἀ­κα­τά­λυ­το ἔ­θνος ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ πλη­θύ­νει καὶ νὰ κα­πλαν­τί­σει τὸν κό­σμο, ἀ­πό­μει­νε ὀ­λι­γάν­θρω­πο για­τί ἀ­πο­δε­κα­τί­σθη­κε ἐ­πὶ χί­λι­α ὀ­χτα­κό­σι­α χρό­νι­α ἀ­πὸ φυ­λὲς χρι­στι­α­νο­μά­χες.
Ἁ­γι­α­σμέ­νη Ἑλ­λά­δα! Εἶ­σαι ἁ­γι­α­σμέ­νη, για­τί εἶ­σαι βα­σα­νι­σμέ­νη. Κι ἡ κά­θε γιο­ρτή σου μνη­μο­νεύ­ει κ’ ἕ­να μαρ­τύ­ρι­ό σου. Τὰ πά­θη τοῦ Χρι­στοῦ τά ’κα­νες δι­κά σου πά­θη, τὰ μαρ­τύ­ρι­α τῶν Ἁ­γί­ων εἶ­ναι δι­κά σου μαρ­τύ­ρι­α. Ὁ δι­κός σου ὁ κλῆ­ρος στά­θη­κε ἡ πί­κρα. Θλί­βε­σαι μὲ τὸν Χρι­στό, θλί­βε­σαι μὲ τὴν Πα­να­γι­ά, μαρ­τυ­ρᾶς μα­ζὶ μὲ τοὺς μάρ­τυ­ρες τῆς πί­στης κι ὁ­λο­έ­να κλαῖς σὰν θρη­νη­τι­κὸ τρυ­γό­νι στὰ ἁ­γι­α­σμέ­να μνη­μού­ρια πού ’ναι φυ­τρω­μέ­να ἀ­πά­νω τους ἀ­γρι­ο­χόρ­τα­ρα καὶ φλυ­σκού­νι­α. Πλὴν ἡ θλί­ψη σου ἐ­σέ­να εἶ­ναι κά­ποια θλί­ψη χα­ρο­ποι­ά, γε­μά­τη ἐλ­πί­δα κι ἀ­θα­να­σί­α. «Καὶ γὰρ ἐν ὄ­ψει ἀν­θρώ­πων ἐ­ὰν κο­λα­σθῶ­σιν, ἡ ἐλ­πὶς αὐ­τῶν ἀ­θα­να­σί­ας πλή­ρης» κα­τὰ τὸν Σο­λο­μών­τα. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ «χα­ρο­ποι­ὸν πέν­θος», ἡ «χαρ­μο­λύ­πη» ποῦ λέ­γει ὁ ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος. Εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νὴ χα­ρὰ ποὺ ξα­γο­ρά­ζε­ται μο­νά­χα μὲ τὸν πό­νο.
Σή­με­ρα γι­ορ­τά­ζου­με τὴν ἔν­δο­ξη Κοί­μη­ση τῆς Πα­να­γί­ας. Σ’ ἀ­μέ­τρη­τες ἐκ­κλη­σί­ες καὶ μο­να­στή­ρια χτυ­ποῦ­νε οἱ καμ­πά­νες καὶ ψέλ­νου­νε οἱ ψαλ­τά­δες. Τὰ πι­ὸ πολ­λὰ εἶ­ναι στῆς Πα­να­γί­ας τ’ ὄ­νο­μα, καὶ πα­νη­γυ­ρί­ζου­νε σή­με­ρα τὴν Κοί­μη­ση τῆς Θε­ο­τό­κου. Μὰ αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι γιο­ρτὴ θα­νά­του, εἶ­ναι γιο­ρτὴ χα­ρᾶς καὶ θρί­αμ­βος, για­τί αὐ­τὴ ποὺ κοι­μή­θη­κε εἶ­ναι ἡ Μη­τέ­ρα τῆς Ζω­ῆς, ὅ­πως λέ­γει ἐ­κεῖ­νο τὸ θε­σπέ­σι­ο δο­ξα­στι­κὸ ποῦ λέ­νε σή­με­ρα στὴ Λει­τουρ­γί­α: «Τῇ ἀθανάτῳ σου Κοιμήσει, Θεοτόκε Μήτηρ τῆς ζωῆς, νεφέλαι τοὺς Ἀποστόλους, αἰθερίους διήρπαζον, καὶ κοσμικῶς διεσπαρμένους, ὁμοχώρους παρέστησαν τῷ ἀχράντῳ σου σώματι, οἳ καὶ κηδεύσαντες σεπτῶς, τὴν φωνὴν τοῦ Γαβριήλ, μελῳδοῦντες ἀνεβόων· Χαῖρε κεχαριτωμένη, Παρθένε Μήτηρ ἀνύμφευτε, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· Μεθ᾽ ὧν ὡς Υἱόν σου καὶ Θεὸν ἡμῶν, ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Σή­με­ρα ὅ­λη ἡ Ἑλ­λά­δα μο­σχο­βο­λᾶ ἀ­πὸ τὸ εὐ­ω­δέ­στα­το σκή­νω­μα τῆς Πα­να­γί­ας, ποὺ εἶ­ναι ἡ μη­τέ­ρα τῶν ὀρ­φα­νε­μέ­νων, ἡ ἐλ­πί­δα τῶν ἀ­πελ­πι­σμέ­νων, ἡ χα­ρὰ τῶν θλιμ­μέ­νων, τὸ ρα­βδὶ τῶν τυ­φλῶν, ἡ ἄγ­κυ­ρα τῶν θα­λασ­σο­δαρ­μέ­νων. Κι ἀπ’ ἄ­κρη σὲ ἄ­κρη τῆς Ἑλ­λά­δας, στὶς πο­λι­τεῖ­ες, στὰ χω­ριά, στὰ μο­να­στή­ρια καὶ στὶς σκῆ­τες, ἀ­πά­νω στὰ δα­σω­μέ­να βου­νά, στὰ λαγ­κά­δια, στὶς σπη­λιές, στὰ γα­λα­νὰ τὰ κύ­μα­τα ποὺ δρο­σο­α­φρί­ζου­νε ἀ­πὸ τὸν πε­λα­γί­σιον ἀ­γέ­ρα, στὰ νη­σιὰ καὶ στὰ ρη­μό­νη­σα, στοὺς κά­βους, παν­τοῦ ἀν­τι­λα­λεῖ ἡ ὑ­μνο­λο­γί­α ποὺ ψέλ­νου­νε οἱ ψαλ­τά­δες γιὰ τὴν τα­πει­νὴ βα­σί­λισ­σα ποὺ κοι­μή­θη­κε. Τὸ μελ­τέ­μι ποὺ φυ­σᾶ τώ­ρα τὸ Δε­κα­πεν­ταύ­γου­στο  καὶ δρο­σί­ζει τὸν κό­σμο τὰ δεν­τρι­κὰ ποὺ ‘ναι φορ­τω­μέ­να μὲ λο­γὴς λο­γὴς πω­ρι­κά, τὰ ἄ­γρι­α τὰ ρου­μά­νια, μὲ τὶς ἀν­τρει­ω­μέ­νες βα­λα­νι­διὲς καὶ μὲ τὰ ἔ­λα­τα καὶ μὲ τὰ κέ­δρα, τὰ ἄ­σπρα σύν­νε­φα ποὺ ἀρ­με­νί­ζου­νε στὸν γα­λα­νὸ οὐ­ρα­νό, ὅ­λα εἶ­ναι χα­ρο­ποι­ὰ καὶ μα­κά­ρι­α, ὅ­λα εἶ­ναι ἱ­λα­ρὰ ἀ­πὸ τὴν γλυ­κύ­τη­τα τῆς Πα­να­γί­ας. Στὰ πέ­λα­γα τα­ξι­δεύ­ου­νε λο­γῆς-λο­γῆς κα­ρά­βια καὶ κα­ΐ­κια πώ­χου­νε γραμ­μέ­νο ἀ­πά­νω στὸ μά­γου­λο τοὺς τὸ γλυ­κύ­τα­το τ’ ὄ­νο­μά της. Ὤ! Ἀ­λη­θι­νὰ δι­κή μας εἶ­ναι ἡ Πα­να­γί­α, δι­κό μας εἶ­ναι τὸ Ρό­δον τὸ Ἀ­μά­ραν­τον!
Ποιὸς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν ὑ­μνή­σει ὅ­πως τὴν ὑ­μνο­λο­γή­σα­νε οἱ ὑ­μνω­δοὶ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας; Ἀρ­χαγ­γε­λι­κὲς σάλ­πιγ­γες θαρ­ρεῖς πῶς ἀ­κού­γον­ται παν­τοῦ, μὲ ὕ­ψος καὶ μὲ σε­μνό­τη­τα, μ’ ἕ­να κάλ­λος πνευ­μα­τι­κὸ ποὺ βρί­σκε­ται μο­νά­χα στὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α. Στὸν Ἑ­σπε­ρι­νό της πα­ρα­μο­νῆς ψέλ­νου­νε τοῦ­τα τὰ τρο­πά­ρι­α ποὺ γε­μί­ζου­νε τὴν ψυ­χή μας μὲ κά­ποιον ἁ­γι­α­σμέ­νον ἐν­θου­σι­α­σμό: «Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐν μνημείῳ τίθεται, καὶ κλῖμαξ πρὸς οὐρανόν, ὁ τάφος γίνεται. Εὐφραίνου Γεθσημανῆ, τῆς Θεοτόκου τὸ ἅγιον τέμενος. Βοήσωμεν οἱ πιστοί, τὸν Γαβριὴλ κεκτημένοι ταξίαρχον, Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος».
Ἀ­πὸ τί καρ­διές, ἀ­πὸ τί χρυ­σὰ σπλά­χνα ἐ­βγῆ­κε τοῦ­τος ὁ πλοῦ­τος! Ἐ­δῶ δὲν εἶ­ναι συν­ταί­ρια­σμα τε­χνι­κὸ ἀ­πὸ λό­γι­α κι ἀ­πὸ ἤ­χους. Ἐ­δῶ εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὰ «ἡ φω­νὴ τοῦ Γα­βρι­ὴλ με­λω­δοῦν­τος» ἀ­πὸ τὰς οὐ­ρά­νι­ους ἁ­ψί­δας, ὕ­μνος ἀ­θα­να­σί­ας. Ἀ­μὴ ἐ­κεί­νη ἡ θ΄ ᾠδὴ ποὺ λέ­γει: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε, παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον Παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τὴν κληρονομίαν σου». Ἡ ἐ­κεῖ­νο τὸ ἀ­πο­λυ­τί­κι­ο ποὺ εἶ­ναι σο­βα­ρὸ καὶ γλυ­κὸ σὰν τὸ εἰ­κό­νι­σμά της: «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιµήσει τόν κόσµον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης πρός τήν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουµένη ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡµῶν». Ἢ ὁ α΄ εἱρ­μὸς στὶς Κα­τα­βα­σί­ες ποὺ λέ­γει: «Πεποικιλμένῃ τῇ θείᾳ δόξῃ, ἡ ἱερά καὶ εὐκλεής Παρθὲνε μνὴμη Σου, πάντας συνηγάγετο, πρὸς εὐφροσύνην τοὺς πιστοὺς, ἐξαρχούσης Μαριάμ, μετὰ χορῶν καὶ τυμπάνων, τῷ Σῷ ἄδοντας, Μονογενεῖ, ἐνδόξως ὅτι δεδόξασται». Ἀ­πὸ τού­τη τὴν ἅ­γι­α μέ­θη, ποὺ με­τα­δί­νει ἡ «Πε­ποι­κιλ­μέ­νη», μέ­θυ­σε κι ὁ ἁ­γι­α­σμέ­νος γλά­ρος τῆς Σκι­ά­θου, κ’ ἔ­γρα­ψε τοὺς κα­η­μοὺς τοῦ Δε­κα­πεν­ταύ­γου­στου σκιρ­τών­τας ἀ­πὸ τὴν ἀγ­γε­λι­κὴ ὑ­μνω­δί­α ποὺ ἄ­κου­γε μυ­στι­κά, κα­θι­σμέ­νος μπρο­στὰ στ’ ἀ­φρι­σμέ­νο πέ­λα­γο, «ὁ φι­λέ­ρη­μος γέ­ρων». Ἀ­πὸ τὸ ἴ­διο νέ­κταρ τῆς Πα­να­γί­ας μέ­θυ­σε κι ὁ Σο­λω­μὸς καὶ ψέλ­νον­τας καὶ κεῖ­νος μὲ ἐν­θου­σι­α­σμὸ τὴν Πε­ποι­κιλ­μέ­νη, ἔ­γρα­ψε στὸν Ὕ­μνο τῆς Ἐ­λευ­θε­ρί­ας τοῦ­τα τὰ λό­γι­α: 
«Ἀ­κο­λου­θεῖ τὴν ἁρ­μο­νί­α ἡ ἀ­δελ­φή του Ἀ­α­ρῶν, ἡ προ­φή­τισ­σα Μα­ρί­α μ’ ἕ­να τύμ­πα­νον τερ­πνόν. Καὶ πη­δοῦν ὅ­λες οἱ κό­ρες μὲ τσ’ ἀγ­κά­λες ἀ­νοι­κτὲς τρα­γου­δών­τας ἀν­θο­φό­ρες μὲ τὰ τύμ­πα­να κ’ ἐ­κεῖ­νες».
Ἡ Μα­ρι­άμ, ἡ συ­νο­νό­μα­τη τῆς Πα­να­γί­ας, ἤ­τα­νε ἡ ἀ­δελ­φή του Ἀ­α­ρῶν, ποὺ ἄρ­χι­σε νὰ ψέλ­νει γιὰ νὰ φχα­ρι­στή­σει τὸ θε­ό, ποὺ κα­τα­πόν­τι­σε τὸν Φα­ρα­ὼ στὴν Ἐ­ρυ­θρὴ θά­λασ­σα. Καὶ τὴ συν­τρο­φεύ­α­νε οἱ ἄλ­λες οἱ κό­ρες, χο­ρεύ­ον­τας καὶ παί­ζον­τας τὰ τύμ­πα­να. «Λα­βοῦ­σα δὲ Μα­ρι­ὰμ ἡ προ­φή­τις, ἡ ἀ­δελ­φή του Ἀ­α­ρῶν, τὸ τύμ­πα­νον ἐν τῇ  χει­ρὶ αὐ­τῆς, καὶ ἐ­ξήλ­θο­σαν πᾶ­σαι αἳ γυ­ναῖ­κες ὀ­πί­σω αὐ­τῆς με­τὰ τύμ­πα­νων καὶ χο­ρῶν»(Ἐ­ξόδ. ιε΄, 20).
Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ ἁ­γι­α­σμέ­νη Ἑλ­λά­δα, κι ἀ­πὸ τὸ γά­λα τῆς βυ­ζά­ξα­νε καὶ θρα­φή­κα­νε οἱ ποι­η­τές της, τὸ γά­λα τῆς Πα­να­γί­ας.
Ἐ­μεῖς αὐ­τὸ τὸ γά­λα τὸ συ­χα­θή­κα­με, ἀ­λί­μο­νο!
Πηγή: https://enromiosini.gr.
<a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/08/Η-Παναγία-και-ο-Λαός.pdf">Η Παναγία και ο Λαός</a>

Η Παναγία και ο Λαός

Το θαύμα με τον Τόμο της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου ενώπιον του Λειψάνου της Αγίας Ευφημίας
 
†11 Ἰουλίου: Mνήμη τῆς Ἁγίας Mεγαλομάρτυρος καὶ πανευφήμου Eὐφημίας, ὅτε τὸν Tόμον τοῦ τῆς Πίστεως ὅρου τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα Θεοφόρων Πατέρων τῶν ἐν Xαλκηδόνι συνελθόντων, τοὐτέστι τῆς Ἁγίας καὶ Oἰκουμενικῆς Δ΄ Συνόδου, ἐκράτυνεν.
Η Αγία αύτη και καλλίνικος Mάρτυς Eυφημία, ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Πρίσκου ανθυπάτου Pώμης εν έτει σπη΄ [288]. Eκατάγετο δε από την Xαλκηδόνα, θυγάτηρ ούσα, πατρός μεν, Φιλόφρονος καλουμένου, μητρός δε, Θεοδοσιανής. Aύτη λοιπόν διαβαλθείσα, πως ωμολόγει τον Xριστόν, ετιμωρήθη με τροχούς και με φωτίαν, ομοίως και με μηχανάς και τρόπους άλλων βασάνων. Ύστερον δε εδόθη εις τα θηρία διά να την φάγουν, έμεινεν όμως από αυτά αβλαβής. Eίτα δαγκαθείσα ολίγον από μίαν αρκούδαν, και προσευχηθείσα, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού μέσα εις το θέατρον. Tο δε τίμιον αυτής λείψανον απετέθη μέσα εις ένα κιβώτιον.
Mετά δε παρέλευσιν χρόνων πολλών, όταν επλατύνθη η ευσέβεια εις τον κόσμον, τότε έγινε τοιούτον τεράστιον εις τας ημέρας Θεοδοσίου του μικρού εν έτει υι΄ [410]. Ένας Mοναχός και Iερεύς, Eυτυχής ονομαζόμενος, έγινεν αρχηγός αιρέσεως. Έλεγε γαρ ο φρενοβλαβής, ότι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός έχει μίαν μόνην φύσιν, την της θεότητος δηλαδή, και μίαν μόνην ενέργειαν την της θεότητος, όστις εκαθηρέθη από τον Άγιον Φλαβιανόν τον Πατριάρχην Kωνσταντινουπόλεως. O δε δυστυχής Eυτυχής μεταχειρισθείς όργανα και μέσα τους του βασιλέως αθέους ευνούχους, δεν έπαυε ταράττων την Eκκλησίαν, και ενέδρας ποιών, έως οπού ο βασιλεύς Θεοδόσιος ετελεύτησεν.
Όταν δε ο Mαρκιανός εβασίλευσε μαζί με την Πουλχερίαν, επρόσταξε να γένη Oικουμενική Σύνοδος εν Xαλκηδόνι εν έτει υνα΄ [451]. Όθεν εσυνάχθησαν εξακόσιοι τριάκοντα Eπίσκοποι. Eποίησαν δε αμφότερα τα μέρη, τα των Oρθοδόξων δηλαδή και τα των κακοδόξων Mονοφυσιτών, δύω τόμους, ήτοι βιβλία. Kαι ανοίξαντες το σεντούκι, οπού περιείχε το τίμιον λείψανον της Aγίας Eυφημίας, απέθεσαν τα βιβλία επάνω εις το στήθος της βουλλωμένα. Ύστερα δε από διωρισμένας ημέρας ανοίξαντες, είδον και εξέστησαν. Eθεώρησαν γαρ, τον μεν τόμον των αιρετικών ερριμμένον κατά γης, κάτω εις τους πόδας της Aγίας, τον δε τόμον των Oρθοδόξων, τον περιέχοντα τον όρον και την απόφασιν της αγίας Συνόδου, είδον οπού εκράτει η Mάρτυς εις τας αγκάλας της. Tούτου δε γενομένου, εθαύμασαν άπαντες διά το τοιούτον τεράστιον. Kαι οι μεν Oρθόδοξοι, εστηρίχθησαν εις την πίστιν και εδόξασαν τον Θεόν, τον ποιούντα καθ’ εκάστην μεγάλα και παράδοξα προς επιστροφήν και διόρθωσιν των πολλών. Oι δε αιρετικοί Mονοφυσίται, κατησχύνθησαν.
Πηγή: Ιστολόγιο Πεμπτουσίας.
<a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Το-θαύμα-της-Αγίας-Ευφημίας-στη-Δ΄-Οικουμενική-Σύνοδο.pdf">Το θαύμα της Αγίας Ευφημίας στη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο</a>

to-thayma-ths-agias-eufhmias-sth-d-oikoumenikh-synodo.jpg

Το θαύμα της Αγίας Ευφημίας στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο

Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην Ξυλοτύμπου
Πρωτοπρεσβύτερου Κυριακού Παναγιώτου
Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Κοινότητας Ξυλοτύμπου. Απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το χωριό και είναι το αγαπημένο ξωκκλήσι των Ξυλοτυμπιωτών και όχι μόνο.
Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας είναι καμαροσκέπαστη και αποτελεί παλαιό κτίσμα, που ανάγεται στον 14ο αιώνα. Η καμάρα της Εκκλησίας είναι οξυκόρυφη και πατά σε δύο οξυκόρυφα σφενδόνια, που στηρίζονται σε προβόλους στον βόρειο και νότιο τοίχο. Σε μεταγενέστερα χρόνια η αψίδα της Εκκλησίας κατεδαφίστηκε και το κτίσμα επεκτάθηκε στα ανατολικά. Στο σημείο που ενώνεται η προσθήκη με το αρχικό κτίσμα υπάρχει πλατύ σφενδόνιο, πολύ αμελούς κατασκευής.
Αρχικά, η Εκκλησία ήταν γεμάτη αγιογραφίες. Δυστυχώς, σε νεότερα χρόνια καλύφθηκαν από ασβεστόχρισμα. Πέρα από αυτό, οι βοσκοί άναβαν φωτιές με αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή των αγιογραφιών. Σήμερα σώζονται οι τοιχογραφίες στην καμάρα και στα ψηλότερα τμήματα του βόρειου και του νότιου τοίχου. Από αυτές, τμήματα απεικονίζουν τη Γέννηση και τα Εισόδια της Θεοτόκου, τη Γέννηση του Χριστού και την Υπαπαντή. Στο κεντρικό τμήμα της καμάρας σώζονται τμήματα της Σταύρωσης και του Ενταφιασμού του Χριστού, πάνω οι Μυροφόρες μπροστά στο κενό Μνημείο και κάτω η εις Άδου Κάθοδος. Στο δυτικότερο τμήμα σώζονται δύο μισοκατεστραμμένες σκηνές από τις οποίες η μία εικονίζει τη σφαγή των Νηπίων στη Βηθλεέμ. Στο ανατολικό τμήμα διακρίνεται η βάπτιση του Χριστού και δύο αδιάγνωστες σκηνές. Δυτικότερα, αν και διασώζονται, οι τοιχογραφίες είναι καλυμμένες με παχύ στρώμα καπνιάς, με αποτέλεσμα είναι αδύνατο να διακριβωθούν. Δοκιμαστικός καθαρισμός απέδειξε ότι οι τοιχογραφίες είναι πολύ καλής τέχνης με έντονη την ανάμνηση της παλαιολόγειας τέχνης και με κάποια δυτική επίδραση. Από την Εκκλησία ξεχωρίζει το αγιογραφημένο τέμπλο της και η εικόνα της Αγίας Μαρίνας να κρατά τον διάβολο, ο οποίος εμφανίστηκε στην Αγία μεταμορφωμένος σε δράκοντα στη φυλακή, για να την τρομάξει.
Στον χώρο που βρίσκεται η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας εγκαταστάθηκε το 1989 γυναικεία αδελφότητα. Καθημερινά τελείται η Θεία Λειτουργία, ο Εσπερινός και Παράκληση και διαβάζονται εκατοντάδες ονόματα.
<a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Αγία-Μαρίνα-Ξυλοτύμπου.pdf">Αγία Μαρίνα Ξυλοτύμπου</a>

			<style type='text/css'>
				#sc_gallery-2 {
					margin: auto;
				}
				#sc_gallery-2 .gallery-item {
					float: left;
					margin-top: 10px;
					text-align: center;
					width: 33.33%;
				}
				#sc_gallery-2 img {
					border: 2px solid #cfcfcf;
				}
				#sc_gallery-2 .gallery-caption {
					margin-left: 0;
				}
				/* see sc_gallery() in functions/theme-shortcodes.php */
			</style>
		<div id='sc_gallery-2' class='gallery galleryid-9907 gallery-columns-3 gallery-size-full '><dl class='gallery-item'>
				<dt class='gallery-icon portrait'>
					<a href='https://imkitiou.org/agia-marina-xylotymbou/%ce%b5%cf%83%cf%89%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1%ce%bf%cf%8d/'><img width="1200" height="1600" src="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού.jpg" class="attachment-full size-full" alt="" loading="lazy" srcset="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού.jpg 1200w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-169x225.jpg 169w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-576x768.jpg 576w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-85x113.jpg 85w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-768x1024.jpg 768w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-1152x1536.jpg 1152w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-500x667.jpg 500w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-110x146.jpg 110w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-38x50.jpg 38w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-56x75.jpg 56w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Εσωτερικό-του-ναού-150x200.jpg 150w" sizes="(max-width: 1200px) 100vw, 1200px" /></a>
				</dt>
					<dd class='wp-caption-text gallery-caption'>
					Το εσωτερικό του Ναού
					</dd></dl><dl class='gallery-item'>
				<dt class='gallery-icon portrait'>
					<a href='https://imkitiou.org/agia-marina-xylotymbou/%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%bf/'><img width="1200" height="1600" src="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο.jpg" class="attachment-full size-full" alt="" loading="lazy" srcset="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο.jpg 1200w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-169x225.jpg 169w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-576x768.jpg 576w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-85x113.jpg 85w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-768x1024.jpg 768w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-1152x1536.jpg 1152w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-500x667.jpg 500w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-110x146.jpg 110w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-38x50.jpg 38w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-56x75.jpg 56w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-Αγία-Μαρίνα-νικά-τον-διάβολο-150x200.jpg 150w" sizes="(max-width: 1200px) 100vw, 1200px" /></a>
				</dt>
					<dd class='wp-caption-text gallery-caption'>
					Η Αγία Μαρίνα νικά τον διάβολο
					</dd></dl><dl class='gallery-item'>
				<dt class='gallery-icon portrait'>
					<a href='https://imkitiou.org/agia-marina-xylotymbou/%ce%b7-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82/'><img width="1200" height="1600" src="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας.jpg" class="attachment-full size-full" alt="" loading="lazy" srcset="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας.jpg 1200w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-169x225.jpg 169w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-576x768.jpg 576w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-85x113.jpg 85w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-768x1024.jpg 768w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-1152x1536.jpg 1152w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-500x667.jpg 500w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-110x146.jpg 110w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-38x50.jpg 38w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-56x75.jpg 56w, https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Η-εικόνα-της-Αγίας-Μαρίνας-150x200.jpg 150w" sizes="(max-width: 1200px) 100vw, 1200px" /></a>
				</dt>
					<dd class='wp-caption-text gallery-caption'>
					Η εικόνα της Αγίας Μαρίνας
					</dd></dl> 
			</div>

Η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην Ξυλοτύμπου

Πανιερώτατε,
Πανοσιολογιότατε Καθηγούμενε της Ιεράς Μονής Μαυροβουνίου,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητοί Συγγενείς και φίλοι, Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
«Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν» στον περικαλλή τούτο ναό του Αγίου Γεωργίου Κοντού, για να προσφέρουμε δόξα και λατρεία στον εν Τριάδι Θεό ημών.
Σήμερα, ωστόσο, δεν μιλούν οι λέξεις και η ανθρώπινη φωνή. Σήμερα ενεργεί και πράττει το Πνεύμα το Άγιο που «ὅπου θέλει πνεῖ καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ’ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει».
Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος εμφανίζεται εκεί που ο Θεός επιθυμεί σαν ένα άρρητο φως. Σύμφωνα με την εμπειρία του Μοτοβίλωφ κοντά στον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, το Άγιο Πνεύμα είναι απαστράπτον Φως και τον έκανε να αισθάνεται μια ανέκφραστη σιγή και ειρήνη. Επιπλέον, ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ δίδαξε πως ο σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Μη χάνοντας άσκοπα τον χρόνο να εργαζόμαστε στα καλά έργα για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Σήμερα, Δευτέρα της Πεντηκοστής, οι θείοι Πατέρες θέσπισαν ευστόχως να εορτάζουμε ξεχωριστά το Πνεύμα το Άγιον. Τον ένα της Τριάδος Θεόν. «Τὸ ὁμότιμον καὶ ὁμοούσιον καὶ ὁμόδοξον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ». Η ενέργεια του Τριαδικού Θεού είναι κοινή, είναι μία και ποτέ δεν μπορεί να χωριστεί και να απομονωθεί ένα Πρόσωπο από τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Βρίσκονται σε τέλεια ενότητα.
Ο Χριστός προσεύχεται για την ενότητα στην Αρχιερατική Του προσευχή. Όλα τα μέλη της Εκκλησίας να είναι ένα. Να ζουν τη χαρά της ενότητας, της αγάπης. Κατά τον Άγιο Πορφύριο: «Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος, η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Να ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ». Και συνεχίζει: «Η τέλεια αυτή ενότητα επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία. Η Εκκλησία συγκροτείται στον κόσμο με τη Θεία Ευχαριστία. Όποιος μετέχει στη Θεία Ευχαριστία, ενώνεται με το σώμα του Χριστού, στο οποίο ανήκουν και οι άλλοι πιστοί. Όχι μόνο όσοι ζουν, αλλά και όσοι έζησαν στο παρελθόν ή θα ζήσουν στο μέλλον». Ο Χριστός ένωσε το σώμα της Εκκλησίας με τον ουρανό και τη γη. Με τους Αγγέλους, τους ανθρώπους, όλα τα δημιουργήματα, με όλη τη κτίση. Το έργο του Θεού συνοψίζεται στη Θεία Λειτουργία και συνεχίζεται με αυτήν με πρωταρχική σπουδαιότητα.
Κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία δια χειρών του Επισκόπου τελεί το μυστήριο της ιερωσύνης, επεκτείνει τη μία, αγία, καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Σήμερα αντιλαμβανόμαστε για μια ακόμα φορά τη διαχρονικότητα της πίστης μας. Τη διαχρονικότητα της Πεντηκοστής. Τη διαχρονικότητα της ιερωσύνης.
Καλύτερη συγκυρία δε θα μπορούσε να υπάρξει, ελέω Θεού, να αξιώνομαι να λάβω τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, του Πρεσβυτέρου, από τον διάδοχο του Αγίου Λαζάρου, ενός από τους μεγαλύτερους Αγίους που έζησε στη σιωπή, την ημέρα που εορτάζει το Πανάγιον Πνεύμα! Ευχαριστώ τον Θεό για την Οικονομία Του και για το έλεός Του, που τιμητικά με αξιώνει, παρά την αναξιότητά μου, να γίνω λειτουργός των Μυστηρίων Του μια τέτοια μέρα!
Πανιερώτατε, επιτρέψτε μου να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς εσάς για ό,τι κάνατε για μένα τον ελάχιστο. Θα παραμείνω πάντοτε δίπλα σας και θα προσπαθήσω να φανώ αντάξιος της νέας διακονίας μου στην Ιερά Μητρόπολη Κιτίου.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω αυτή την ώρα και τον Μητροπολίτη τέως Κιτίου Χρυσόστομο. Δια των χειρών αυτού εισήλθα στις τάξεις του Ιερού Κλήρου. Τον ευχαριστώ για την αγάπη που μου έδειξε από μικρό παιδί και την εμπιστοσύνη του.
Ευχαριστίες οφείλω στον πνευματικό μου πατέρα, τον Γέροντα Συμεών, για την αγάπη του, την υπομονή του, τη στήριξή του και κυρίως την πνευματική του καθοδήγηση. Ευχαριστώ τους σεβαστούς πατέρες που ήρθαν σήμερα εδώ να με τιμήσουν και να συμπροσευχηθούν μαζί μου.
Την οικογένεια μου: Την αγαπημένη μου σύζυγο Γεωργία και τα τρία μας παιδιά· τη Χριστίνα, τη Χαραλαμπία και τον Δημήτριο, που όλες αυτές τις ημέρες ζουν, συμπληρώνουν και επαυξάνουν την χαρά της ιερωσύνης μου. Είμαι βέβαιος ότι με τη βοήθεια του Θεού, θα τους έχω συμπαραστάτες στη νέα μου διακονία.
Ευχαριστώ τους γονείς μου, ιδιαίτερα τη μητέρα μου, τους γονείς της συζύγου μου, τα αδέλφια μας και τις οικογένειες τους, για όλα όσα έχουν κάνει για μένα, αλλά και γιατί κατά τη διάρκεια της διακονίας μου έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν με κάθε τρόπο και τη δική τους χαρά για την απόφασή μου αυτή.
Ευχαριστώ τους συγγενείς και φίλους, τους εγγύς, αλλά και τους μακράν, που ήρθατε εδώ εις την χαράν ταύτην, αυτή τη μεγάλη ημέρα και ώρα. Τους αγαπητούς ιεροψάλτες που κοσμούν το αναλόγιο με την υπέροχη μελωδία τους. Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να στέλνει πλούσια τις ευλογίες Του σε όλους!
Πανιερώτατε, Άγιε Καθηγούμενε, Σεβαστοί Πατέρες, Αγαπητοί αδελφοί,
Ο Χριστός μας, ως τέλειος Θεός, δεν μας άφησε ορφανούς. Σύμφωνα με την υπόσχεσή του κατά την Ανάληψη Του, έστειλε τον Παράκλητο, για να φωτίσει και να αγιάσει τους Αποστόλους και όλο τον κόσμο. Να εισέλθει εντός μας και να αναπληρώσει τα κενά της ορφάνιας μας. Ευχηθείτε το Πνεύμα το Άγιον να με φωτίζει και να με ενδυναμώνει ώστε να μη θλίψω και να μην απολέσω ποτέ τη χάρη Του. «Τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀφ’ ἡμῶν δεόμεθα φιλάνθρωπε, Ἀλληλούια».
<a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2021/07/Ομιλία-πατρός-Μάριου-Λεμονή.pdf">Ομιλία πατρός Μάριου Λεμονή</a>