Η καλοσύνη του Χριστού συγκινεί τις ψυχές μας και μας φέρνει κοντά Του
Δεκάτη εβδόμη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, η Κυριακή του Ασώτου. Μπήκαμε, σιγά- σιγά, στο Τριώδιο. Μας παίρνει από το χεράκι ο Χριστός μας, για να μας φέρει στα άγια Πάθη και στη Θεία Του Ανάσταση. Και μας μιλάει απαλά, μέσα από το Ευαγγέλιο, με παραβολές, με τρόπο που να το δέχεται η ψυχή μας και να το καταλαβαίνει.
Σήμερα μας είπε την παραβολή του Ασώτου υιού, που ΄ναι η καρδία των παραβολών. Αν έλειπε όλο το Ευαγγέλιο και υπήρχε μόνο αυτή η παραβολή, έφτανε να δείξει το μέγεθος της αγάπης του Θεού, αλλά και το δράμα του ανθρώπου.
Ο Κύριος μας θέλει κοντά Του ελεύθερα, με λογισμό και μ΄ όνειρο να μένουμε πλησίον Του. Έχουμε ελευθερία, έχουμε αυτεξούσιο, και κάνουμε χρήση ή κατάχρηση. Ο Άσωτος έκανε κατάχρηση της ελευθερίας του, άφησε τον Θεό κι έφυγε, γιατί πίστευε πως μακριά από Εκείνον- όπως το κάνουμε και πολλοί σήμερα- θα ΄ναι καλύτερα. Διαπίστωσε, όμως, απ΄ τη σκληρή πραγματικότητα κι από το άδειασμα της ψυχής του, πως όχι μόνο δεν ήταν καλύτερα, αλλά πολύ χειρότερα. Ήταν, όμως, ειλικρινής και γύρισε πίσω, μετανοιωμένος, συντετριμμένος.
Κι ο πατέρας του, ο Θεός μας, τον περίμενε, όπως περιμένει όλους μας ο Θεός. Είναι τόσο τρυφερός, τόσο στοργικός, τόσο καλοσυνάτος απέναντι μας, και με μεγάλη υπομονή. Όποιος αγαπά, κάνει υπομονή. Κι ο Θεός αγαπά και μας περιμένει. Κι όταν είδε να γυρίζει ο γιός Του, έτρεξε. Τον είδε από μακριά κι έτρεξε. Έτρεξε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά , τον κατασπάστηκε, καταχάρηκε ο Θεός μας. Τόσο μας αγαπά. Κι εκείνος άρχισε να εξομολογείται και να λέει. Κι ο Θεός τον έκοψε στη μέση, τον έμπασε στο σπίτι του, τον έντυσε. Κι άρχισε το τραγούδι της αγάπης και της θείας ευχαριστίας.
Είχε, όμως, κι άλλο υιό, άλλη κατάσταση ανθρώπων -όπως ήσαν οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού- ο οποίος δεν έφυγε ποτέ από κοντά του, αλλά και ποτέ δεν ήταν μαζί του, γιατί δεν αγαπούσε. Είχε κάνει κέντρο των πάντων τον εαυτό του, όπως πολλοί κι από μας σήμερα και γι΄ αυτό υποφέρουμε. Και γι΄ αυτό κι εκείνος, ο μεγάλος υιός, δεν μπόρεσε να καταλάβει την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού. Κι άρχισε, λοιπόν, την κλαψοφαγούρα. Πόσο κακό είναι η κλαψοφαγούρα και πόσο κακό κάνει! Και δεν μπόρεσε να καταλάβει την ευσπλαχνία του πατέρα του, παρότι ήταν συνεχώς κοντά του.
Και σήμερα, που είμεθα και ‘μείς σ΄ αυτή την πλαστή τη δύσκολη, μοιάζομε ή με τον Άσωτο υιό, που κάνουμε το πείραμα της αποθέωσης, αλλά γυρίζομε πίσω, ή μοιάζομε με το μεγαλύτερο γιο, που λέμε πως αγαπάμε και δεν καταλάβαμε ποτέ την αγάπη. Ας μας φωτίσει η ευσπλαχνία Του και να μετανοήσομε και να καταλάβουμε την αγάπη Του και να προσπαθούμε να μένουμε πάντοτε κοντά Του.
Πηγή: Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Α΄ Τριώδιο - Πεντηκοστάριο, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2009, σελ. 22-24.
