<h2 style="text-align: center;">Κυριακή Ι΄ Λουκά</h2>
<h2 style="text-align: center;">†Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη</h2>
<h1 style="text-align: center;">Ο Ιησούς: ο προστάτης και η παρηγοριά του λαού Του</h1>
Δεκάτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί. Ο Χριστός μας ευρίσκετο την ημέρα του Σαββάτου σε μια Συναγωγή - της Περαίας πιθανόν - καθώς ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα για το Θείον Πάθος, και εδίδασκε. Εύρισκε ευκαιρία και εδίδασκε ο Κύριος και φώτιζε τους ανθρώπους. Και ’κεί, ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που τον άκουγαν ήταν και μια γυναίκα ασθενής, ραχιτική, συγκύπτουσα.  Περπατούσε σχεδόν με τα τέσσερα και δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε καν τη μέση της. Και καθώς ο Κύριος την είδε - μπορεί να είχε έλθει και γι’ αυτήν - της λέγει: «Γυναίκα, είσαι ελεύθερη και λυμένη από την αρρώστια σου». Γιατί την είχε δέσει ο σατανάς δεκαοκτώ χρόνια με την αρρώστια αυτή που προαναφέραμε. Και αμέσως ο Σωτήρ ακούμπησε τα χέρια Του επάνω στην άρρωστη γυναίκα, για να της μεταδώσει Χάρη, θεραπευτική Χάρη. Κι ανορθώθηκε αμέσως και δόξαζε το Θεό.
Πολύ μας συγκλονίζει η περίπτωση αυτή της ασθενούς γυναικός. Μπορούσε να βρει χίλιες δικαιολογίες, να μην πάει στη Συναγωγή, την εκκλησία των Ιουδαίων δηλαδή, και να είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Δεν το χρησιμοποιεί αυτό. Την κέρδιζε περισσότερο η αγάπη και η λατρεία της στο Θεό. Ίσως να είχε ακούσει ότι είχε έλθει ο Ιησούς και πήγε και να Τον δει, και να Τον ακούσει, και να ευφρανθεί. Κι εμάς, πολλές φορές, μας εμποδίζει το κακό απ’ το να πάμε στο ναό και να κάνουμε και τ’ άλλα καθήκοντά μας. Αν έχομε, όμως, καλή διάθεση και αγάπη και πίστη θερμή, μπορούμε να υπερβούμε τις δυσκολίες.
Έφυγε, λοιπόν, το δαιμόνιο της αρρώστιας από τη γυναίκα, που την βασάνιζε δεκαοκτώ χρόνια και πήγε που, λέτε; Στον Αρχισυνάγωγο, στον αρχηγό της Συναγωγής, ο οποίος πικράθηκε και φθόνησε, γιατί ο Χριστός έκανε θαύμα. Αλλά δεν μπορούσε να το πει κατευθείαν και τα βάζει με το λαό. Και τους λέγει - επειδή ο Ιησούς έκανε το θαύμα την ημέρα του Σαββάτου-: «Έξι μέρες έχει η εβδομάδα και είναι αρκετές για να ’ρχεστε δω, να ακούτε το Θείο Λόγο και να θεραπεύεστε…». Έτσι είναι οι υποκριταί και οι φθονεροί και οι παλιάνθρωποι. Δεν μπορούν να βγουν κατευθείαν να μιλήσουν και με λεβεντιά να πουν αυτό που έχουν, και πάνε έμμεσα. Βαράνε το σαμάρι, για να ακούσει ο γάϊδαρος.
Και ο Κύριος, τότε, ανέλαβε να υπερασπιστεί τον λαό Του. Γιατί ο λαός μας, ο λαός της Εκκλησίας, ένα μόνον έχει προστάτη˙ το Χριστό, την Παναγιά και τους αγίους, και τους ανθρώπους του Θεού. Και τον μάλωσε. Τον είπε υποκριτή. «Εσύ», λέει, «και οι υπόλοιποι σαν και σένα, την ημέρα του Σαββάτου δεν λύνετε από τη φάτνη, από το παχνί, το βόδι ή το γαϊδούρι σας και δεν το πάτε να το ποτίσετε; Κι αυτή την κόρη, την κυρία, που ’ναι θυγατέρα του Αβραάμ ένεκα της πίστεως, δε θα ’πρεπε εγώ να τη λύσω την ημέρα του Σαββάτου; Δηλαδή είναι κατώτερη από τα ζώα;». Έτσι είναι μερικοί άνθρωποι, που κυβερνούν τους συνανθρώπους των, τους θεωρούν ζώα και τους θεωρούν ένα τίποτε.
Και κείνος δεν μίλησε, καθώς και οι συν αυτώ. Εφιμώθησαν. Αυτή είναι η αλήθεια, κλείνει τα στόματα εκείνων που την πολεμούν και δεν έχουν τίποτα να πούνε, παρά μόνο ντροπιάζονται, βάνουν την ουρά στα σκέλια και φεύγουν.
Κι ο λαός, ο λαός ο καλοπροαίρετος αλλά και καταπροδωμένος, βλέποντας αυτά να κάμει ο Κύριος, έχαιρε. Χαίρετε κάνεις με την αλήθεια. Και στην Εκκλησία η αλήθεια είναι ένσαρκη, είναι ο Χριστός. Χαίρεται! Και Τον εδόξαζαν για όλα εκείνα, τα οποία έκαμε.
Σαν γνωρίσει κάνεις το Χριστό  και μπει στη ζωή Του, έχει χαρά, έχει δοξολογία, και έχει άλλο τρόπο υπάρξεως. Μακάρι η Χάρη Του να μας φέρνει κοντά Του, να λάβουμε κι εμείς το μέγα Του έλεος και τη θεία Του Βασιλεία.
 
Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, τόμος: Β΄, εκδ. «Ακτή», Λευκωσία 2009, σελ.154-156.

Εικόνα θεραπείας συγκύπτουσας γυναίκας του ευαγγελίου

Ο Ιησούς: ο προστάτης και η παρηγοριά του λαού του

Κυριακή Ι' Λουκά

Ο Ιησούς Χριστός: η μοναδική μας αγάπη
Δεκάτη Τρίτη Κυριακή του Λουκά, αγαπητοί, σήμερα. Ο Χριστός μας πήγαινε στην Ιερουσαλήμ για να σταυρωθεί και να πεθάνει. Του φέραν παιδάκια στο δρόμο, και τα ευλόγησε, και χάρηκε η ψυχή Του, και είπε πως έτσι πρέπει να γίνωμε όλοι, σαν τα παιδιά, με αφέλεια, με εμπιστοσύνη, ταπείνωση και αγάπη, για να μπούμε στη Βασιλεία Του.
Και στη συνέχεια ένας ακροατής επίσημος, ένας άρχοντας της Συναγωγής, καθώς άκουσε για τη Βασιλεία, ήλθε ο πόθος μέσα του για την αιώνια ζωή, και ρώτησε τον Χριστό λέγοντάς Του: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;». Και ο Κύριος του είπε: «Μην με λες αγαθόν, - γιατί Τον εξελάμβανε ως άνθρωπο – γιατί ένας είναι αγαθός, μονάχα ο Θεός». Και στη συνέχεια του συμπληρώνει: «Τις εντολές γνωρίζεις, να μη μοιχεύσεις, να μη φονεύσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, και να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».
Και κείνος, τότε, απορημένος και παραξενεμένος, γύρισε και είπε στο Χριστό μας: «Όλα αυτά, Κύριε, από παιδάκι τα έχω τηρήσει…». Ήταν σπουδαίος άνθρωπος αυτός, ήτανε αγωνιστής. Σε άλλο Ευαγγέλιο λέει ότι ο Χριστός τον κοίταξε και τον αγάπησε.
Και στη συνέχεια του είπε: «Ένα, τότε, σου λείπει να τα πωλήσεις όλα όσα έχεις, να τα δώσεις στους φτωχούς, να με ακολουθήσεις και θα βρεις θησαυρό στους ουρανούς». Εκείνος ο άνθρωπος είχε αρνηθεί κάθε κακό. Του έλειπε, όμως ένα: «Το πλήρωμα του Νόμου», η αγάπη, και μάλιστα η έμπρακτη. Του το προτείνει ο Κύριος, και ίσως έβλεπε και ένα μέλλοντα Απόστολο σ’ αυτόν τον σπουδαίο άρχοντα της Συναγωγής.
Μόλις του είπε ο Χριστός να τα πωλήσει και τα λοιπά, εκείνος λυπήθηκε πάρα πολύ! Γιατί ήταν πλούσιος και ήταν κολλημένη η ψυχή του στα αγαθά. Παρότι τήρησε το Νόμο, δεν έκαμε το «πλήρωμα του Νόμου», δεν ελευθερώθηκε η ψυχή του από τους επίγειους δεσμούς. Και ο Κύριος έβγαλε ένα συμπέρασμα, πως «δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα μπορούν να μπούνε στη Βασιλεία. Και είναι πιο εύκολο να μπει μια γκαμήλα στη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα στα υφάσματα, παρά να μπει πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού».
Και τότε οι ακροαταί και οι Μαθηταί Του είπαν: «Ποιος μπορεί να σωθεί;». κι αυτό λέει πολλά, διότι κάθε άνθρωπος έχει φιλαργυρία, είτε γενική, είτε ειδική, κι έχει και προσκολλήσεις. Κι αν ένας πλούσιος χωρίς να κλέψει, - το πε παραπάνω – έχει αποκτήσει αγαθά, που σημαίνει ότι αυτό είναι ευλογία Θεού, δεν μπορεί να σωθεί, πως ένα φτωχός, που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του και κάνει τόσα, θα μπορέσει να σωθεί; Και ο Κύριος τους είπε ότι: «Καλά λέτε. Να ξέρετε ένα πράμα όμως, ότι αυτά που δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, τα κάνει ο Θεός.
Και πραγματικά, όταν ο άνθρωπος δείξει καλή διάθεση, εμπιστοσύνη στο Θεό, και προσπαθήσει λιγάκι, ή τουλάχιστον ανοίξει την ψυχή του, τότε ο Κύριος κάμει τα υπόλοιπα. Από μας περιμένει την καλή και αγαθή προαίρεση και τη μικρή προσπάθεια. Και Κείνος τελειοποιεί τα υπόλοιπα, διότι στην Εκκλησία μας γίνεται το απίστευτο και το ακατόρθωτο, αρκεί εμείς, σαν παιδάκια του Χριστού, να δείξομε εμπιστοσύνη στον Κύριο και να προσπαθήσουμε να τηρήσουμε τις Εντολές Του, με τη δική Του δύναμη και Χάρη, διότι και πλούσιοι εσώθηκαν στην Καινή Διαθήκη και στην Εκκλησία, όπως ο αρχιτελώνης Ζακχαίος τον οποίον βοήθησε και τον φώτισε ο Θεός. Εκείνος, όμως αναζητούσε να ιδεί τον Ιησού ποιος είναι, να Τον γνωρίσει. Και ο Ιησούς τον έσωσε.
Μακάρι κι η δική μας ψυχή, αγαπητοί αναγνώσται, να έχει μοναδική αγάπη το Χριστό, και να μην προσκολλάται στα επίγεια και υλικά μεγέθη και αγαθά. Τότε και εδώ θα περάσει καλά, και στην αιώνια ζωή θα βρει το Χριστό και θα Τον έχει πάντοτε.   
 
Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.167-169.

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά

Με τα Εισόδια της Θεοτόκου ο κόσμος επιστρέφει στον Θεό
Ένατη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και μνήμη των Εισοδίων της Θεοτόκου. Γιορτάζει η Παναγιά μας, «ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος», και η Εκκλησία και ο Αναστάς Χριστός την τιμούν ιδιαίτερα. Γι’ αυτό και διαβάζομε στη Θεία Λειτουργία όχι το Ευαγγέλιο της Κυριακής, που είναι η παραβολή του άφρονος πλούσιου, αλλά το Ευαγγέλιο της εορτής των Εισοδίων, και το οποίο αναφέρεται στην επίσκεψη του Χριστού στην Βηθανία, στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας και του Λαζάρου.
Αισθανόταν την ανάγκη ο Χριστός μας, και ως τέλειος άνθρωπος που ήτο, να πηγαίνει στους δικούς Του, στους φίλους Του και να ξεκουράζεται, και να διδάσκει, και να ωφελεί, και να χαίρονται κι αυτοί. 
Το 'καμε, λοιπόν, αυτό και εδίδασκε. 
Η Μαρία η αδερφή της Μάρθας, κάθισε στα πόδια Του και άκουγε. Η Μάρθα υπηρετούσε. Κάποια στιγμή στενοχωρήθηκε, που η αδερφή της την άφηκε μόνη, και παρακάλεσε τον Χριστό να της πει να την βοηθήσει. Και ο Χριστός τότε της λέει: «φτάνουν αυτά, ρε παιδί, που φτιάχνεις. Έλα κι σύ να ακούσεις. Φτάνει ένα φαγητό, δεν χρειάζονται περισσότερα. Έλα να ακούσεις το Λόγο του Θεού, να ωφεληθείς κι εσύ». Χρειάζονται και τα καλά έργα, αλλά και λατρεία στον Χριστό, περισσότερο η δεύτερη, τα άλλα είναι βοηθητικά. Στο μέλλοντα αιώνα θα βλέπομε αιώνια τον Χριστό μας και θα μας βλέπει και Εκείνος. Αυτό είναι ο Παράδεισος!
Και στη συνέχεια το Ευαγγέλιο μας μεταφέρει αλλού. Μιλούσε ο Χριστός σ' έναν τόπο τόσο υπέροχα, που μια γυναίκα του λαού ενθουσιάστηκε, και του είπε: «Ευτυχισμένη η μητέρα που Σε γέννησε». Κι Αυτός είπε: «Ναι, είναι ευτυχισμένη η μητέρα που με γέννησε, αλλά και όποιος ακούει το λόγο του Θεού και τον φυλάσσει, είναι και κείνος ευτυχισμένος».
Γιορτάζοντας τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό τον Νομικό, έχομε ιδιαίτερη χαρά, γιατί με την Είσοδο της Παναγίας στο ναό του Σολομώντα, που προτύπωνε την Εκκλησία και την Παναγία, ο κόσμος επιστρέφει στον Θεό. Ο Φιλάνθρωπος Κύριος, θέλοντας να μας σώσει, ζήτησε και κάτι από μας, ένα δώρο. Κι η ανθρωπότητα Του πρόσφερε το δώρο, που 'ναι η Παναγία μας, απ' την Οποία δια Πνεύματος Αγίου προήλθε το άνθος, ο Χριστός, ο ουράνιος άρτος. Και με τη θυσία Του, και με όλα που έκαμε, μας ανέπλασε, μας ξανάφτιαξε, μας ελύτρωσε και μας προσφέρει όλα τα καλά.
Είμαστε παιδιά, όλοι οι Χριστιανοί, του Χριστού και της Παναγίας. Και οι άλλοι, που δεν είναι Χριστιανοί, είναι παιδιά τους αναμενόμενα. Περιμένουν ο Χριστός και η Παναγία και αυτούς και όλο τον κόσμο. Και θα ησυχάσουν μόνο, - και ο Χριστός μας, η κεφαλή της Εκκλησίας, και η Παναγία, η οικοδέσποινα της Εκκλησίας, - θα ησυχάσουν μόνο, όταν μπει στην Εκκλησία και σωθεί και ο τελευταίος πειναλέος ανθρωπίσκος.
Αδελφοί αγαπημένοι, η Παναγία κι ο Χριστός περιμένουν όλους μας, να πάμε κοντά τους, να μας κάνουν ευτυχείς, και να μας βάλουν στον Παράδεισο. Εμείς τους ευχαριστούμε. Αυτοί ας μας φροντίζουν, κι όταν μας καλούν με τον τρόπο τους, ας ακολουθούμε. Δεν έχομε να χάσομε, θα κερδίσομε. Και μάλιστα θα κερδίσομε τα πάντα.
Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες! Καλή Σαρακοστή και Καλά Χριστούγεννα!
 
Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Γ΄, Ακίνητες εορτές και μνήμες αγίων που συμπίπτουν ημέρα Κυριακή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.40-43.

Εικόνα Εισοδίων της Θεοτόκου.

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου

<h1>Κυριακή Η' Λουκά</h1>
<h2>Ο Ιησούς: ο καλός και αγαθός Σαμαρείτης της αγάπης</h2>
Όγδοη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί. Ο Ιησούς μας είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που είναι ο Ίδιος. Καλός Σαμαρείτης είναι ο Χριστός μας, ο οποίος μας πήρε πάνω Του, τα έδωσε όλα, και πέθανε και ανέστη για μας. Και μας προσφέρει συνεχώς τα πάντα, μέχρι που να μας βάλει στην αιώνια ζωή, και εκεί θα είναι πια η μοναδική και ατελεύτητη χαρά και αγαλλίασή μας. 
Καθώς ανέβαινε ο Ιησούς από την Γαλιλαία στα Ιεροσόλυμα, είχε καθίσει σε κάποιο μέρος και μιλούσε στους Μαθητάς και στο λαό. Κάποια στιγμή, ένας Νομοδιδάσκαλος σηκώθηκε και Τον ερώτησε τι να κάνει, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και το κάνει αυτό με κακή πρόθεση, για να τον φέρει τάχα σε δύσκολη θέση και να του δείξει πως δε γνώριζε το νόμο. Και ο Ιησούς του είπε: «Εσύ είσαι Νομοδιδάσκαλος πώς διαβάζεις και πώς καταλαβαίνεις το νόμο; Τι λέει ο νόμος του Θεού;». Και του είπε: «Να αγαπάς τον Θεό μ' όλη σου την ύπαρξη, και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Και ο Ιησούς του λέει «Μπράβο! Έτσι να κάνεις και θα μπεις στην αιώνια ζωή». Αυτός όμως δυσκολεύτηκε λίγο, γιατί είχε ρωτήσει το αυτονόητο. Και Του λέει στη συνέχεια: «Ποιός είναι ο πλησίον;». Και ο Ιησούς είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτου. 
Ένας άνθρωπος – Ιουδαίος φυσικά – κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών. Τον γύμνωσαν, τον πλήγωσαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πέρασαν από εκεί ένας ιερεύς, τον είδε, και άλλαξε δρόμο. Και ένας Λευίτης το ίδιο. Ένας Σαμαρείτης, όμως, ήρθε επάνω του, τον ευσπλαχνίσθη, και τον εφρόντισε, του απολύμανε και του επούλωσε τις πληγές, βάζοντας λάδι και κρασί και τον ανέβασε στο ζώο του. Τον πήγε στο πανδοχείο, τον φρόντισε εκεί. Δηλαδή, λένε οι εξηγητές, έσκισε μέρος από τα ρούχα του και τον ενέδυσε, και ύστερα έμεινε μαζί του. Και την άλλη μέρα πήγε στον πανδοχέα, του 'δώσε δύο δηνάρια – μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη – και του είπε: «Φρόντισε τον, και 'γώ επιστρέφοντας για την πατρίδα μου, ό, τι ξοδέψεις παραπάνω θα στο δώσω». Και ρώτησε στη συνέχεια ο Ιησούς τον Νομοδιδάσκαλο: «Ποιός είναι ο πλησίον από τους τρεις;». Και εκείνος, μη θέλοντας να πει ούτε το όνομα των Σαμαρειτών, λέει: «Ο ποίησας το έλεος μετ' αυτού». Αυτός που έκανε την ευσπλαχνία. «Έ, του λέει ο Ιησούς, πορεύου κι σύ ποίει ομοίως». 
Η παραβολή αυτή του καλού Σαμαρείτου Χριστού είναι συγκλονιστική. Δεν μπορούσε κανείς να βοηθήσει τον άνθρωπο, αφού έπεσε, ούτε ο ιερεύς, ούτε ο Λευίτης, «Ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος», όπως λέει στον Ησαΐα τον Προφήτη, «αλλά αυτός ο Κύριος». Ήλθε λοιπόν, ο Κύριος όχι από την Σαμάρεια αλλά από την Μαρία την Παρθένο και από το Πνεύμα το Άγιο, και μας πήρε πάνω του, και μας έσωσε. Και αυτό κάθε φορά που το ακούμε στην παραβολή, μας συγκλονίζει, μας γεμίζει και χαρά και ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο και στο έργο του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Εκείνο που απομένει σε εμάς και χρειάζεται να κάνομε είναι να Τον αγαπάμε, μ' όλη μας την ψυχή και μ' όλη μας την καρδιά, διότι ο Ιησούς είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη. Και στο όνομά του να διακονούμε τον πλησίον, τον κάθε άνθρωπο, γιατί πλησίον σημαίνει, και είναι, αυτός ο οποίος έγινε από το ίδιο χώμα και από την ίδια δημιουργική πνοή. Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος και ο Χριστός μας εν ετέρα μορφή. Ας το 'χουμε υπόψη μας αυτό. Θα μας κάνει καλό.
 
Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.143-145.

Ο Ιησούς: ο καλός και αγαθός Σαμαρείτης της αγάπης

Κυριακή Η' Λουκά, Ο Ιησούς: ο καλός και αγαθός Σαμαρείτης της αγάπης

<h1>Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὕδραῖος</h1>
Ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κωνσταντῖνος γεννήθηκε γύρω στὰ 1770 στὴν Ὕδρα ἀπὸ πτωχοὺς γονεῖς, τὸν Μιχαὴλ Δημαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἦταν ναυτικός, καὶ τὴ Μαρίνα. Ὅταν ἔφθασε στὴν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν, ἄφησε τὴ γενέτειρά του καὶ ἦλθε στὴ Ρόδο γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν καὶ νὰ βοηθήσει τὴν οἰκογένειά του. Κατ̉ ἀρχὰς ἐργάστηκε στὸν Ταρσανᾶ τοῦ νησιοῦ καὶ κατόπιν στὸ κατάστημα κάποιου Νικολάου Καλόγλου, στὴ συνοικία τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἡ συναναστροφή του μὲ τοὺς Τούρκους εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ διωχθεῖ ἀπὸ τὴν ἐργασία του καὶ νὰ προσληφθεῖ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Τούρκου διοικητῆ Χασὰν πασᾶ, ὁ ὁποῖος, ἐκτιμώντας τὸν χαρακτῆρά του, κατόρθωσε μὲ διάφορους τρόπους νὰ τὸν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀσπασθεῖ τὴ θρησκεία τοῦ Μωάμεθ, δίνοντάς του τὸ ὄνομα Χασάν.
Ἐπὶ τρία χρόνια ὁ νεαρὸς Κωνσταντῖνος παρέμεινε στὴν πλάνη τῆς θρησκείας τῶν Ἀγαρηνῶν ἀπολαμβάνοντας μεγάλες τιμὲς ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς. Ὅταν πέρασαν τὰ τρία χρόνια, θέλησε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ὕδρα γιὰ νὰ ἐπισκεφτεῖ τὸ πατρικὸ σπίτι. Ἡ εἴδηση τῆς ἀποστασίας του εἶχε φτάσει στὴν Ὕδρα καὶ ἡ μητέρα του ἔκλαιε ἀπαρηγόρητη γιὰ τὸ κατάντημα τοῦ παιδιοῦ της. Ὅταν ἔφτασε στὴν Ὕδρα, διαπίστωσε ὅτι ὅλοι τὸν ἀποστρέφονταν, ἡ δὲ μητέρα του ἀρνήθηκε νὰ τὸν δεχτεῖ, λέγοντάς του πίσω ἀπὸ τὴν κλειδωμένη πόρτα ὅτι δὲν ἔχει γιὸ μὲ τὸ ὄνομα Χασάν. Ἡ ἄρνηση τῆς μητέρας του τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἔκανε νὰ συναισθανθεῖ τὸ σφάλμα του. Ἐπέστρεψε μετανοημένος στὴ Ρόδο καὶ βασανιζόμενος ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως ἐπισκέφτηκε ἕναν πνευματικό, ποὺ ἀσκήτευε στὶς σπηλιὲς τοῦ Ροδινίου, στὸν ὁποῖο ἐξομολογήθηκε τὴν πτώση του καὶ τὴν πρόθεσή του νὰ ἐπανορθώσει μὲ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριο. Ὁ πνευματικός, φοβούμενος τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, τὸν ἀπέτρεψε καὶ τὸν συμβούλεψε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ νησὶ καὶ νὰ ζήσει σὲ ἄλλο τόπο, ὅπου δὲν θὰ ἦταν γνωστὴ ἡ προηγούμενη ζωή του καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος νὰ τὸν συλλάβουν οἱ Τοῦρκοι καὶ νὰ τὸν θανατώσουν.
Ὑπακούοντας στοὺς λόγους τοῦ πνευματικοῦ ὁ Κωνσταντῖνος ἀναχώρησε ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ κατέφυγε στὴν Κριμαία, ὅπου παρέμεινε τρία χρόνια. Φεύγοντας ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀναζήτησε ἔμπειρο πνευματικὸ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς πληγωμένης ψυχῆς του. Ἐκεῖνος, ὅταν τὸν ἄκουσε, τὸν ὁδήγησε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Γρηγόριο τὸν Ε’, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τὸν ἐνουθέτησε κατάλληλα, τὸν ἔστειλε στὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ στερεωθεῖ στὴν πίστη καὶ νὰ ἀσκηθεῖ στὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴ καὶ πολιτεία.
Μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Πατριάρχου ἀναχώρησε ὁ μακάριος γιὰ τὸν Ἄθωνα καὶ φτάνοντας ἐκεῖ πῆγε στὴ Μονὴ τῶν Ἰβήρων, ὅπου ἔμεινε πέντε μῆνες διακονώντας στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς καὶ ἀγωνιζόμενος ἀσκητικὰ ἔχοντας ὁδηγὸ τὸν κοινὸ τῶν Πατέρων τοῦ Ὄρους πνευματικό, τὸν Παπᾶ Σέργιο. Κατὰ τὸν χρόνο τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του συνάντησε καὶ τὸν Ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος τὸν στήριξε πνευματικὰ καὶ τὸν προετοίμασε γιὰ τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου. Ἀγωνιζόμενος νυχθημερὸν μὲ νηστεῖες, προσευχὲς καὶ πύρινα δάκρυα μετανοίας, ἄναψε στὴν καρδιά του ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Ρόδο καὶ νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ ἐκεῖ, ὅπου τὸν ἀρνήθηκε. Ἐξομολογήθηκε στοὺς Πατέρες τὴν ἐπιθυμία του γιὰ τὸ μαρτύριο ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι ἀρχικὰ τὸν ἀπέτρεψαν. Ὅταν ὅμως διαπίστωσαν τὴ γνησιότητα τοῦ φρονήματός του, ἔδωκαν τὴν εὐλογία τους.
Φτάνοντας ὁ Κωνσταντῖνος στὴ Ρόδο παρουσιάστηκε στὸν Χασὰν Πασᾶ φορώντας τὸ μαῦρο ράσο καὶ τὸν σκοῦφο τῶν Μοναχῶν καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του, δηλώνοντας ὅτι μετάνοιωσε γιὰ τὸ σφάλμα του καὶ ἐλέγχοντας τὸν πρώην ἀφέντη του γιὰ τὸ κακὸ ποὺ προκάλεσε στὴν ψυχή του. Ὁ Πασᾶς προσπάθησε κατ᾿ ἀρχὰς μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ τὸν μεταπείσει, ὅταν ὅμως διαπίστωσε τὸ ἀμετάπειστο τοῦ φρονήματός του διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες διέταξε νὰ τὸν φέρουν μπροστὰ ἀλλὰ πάλι ἄκουσε τὰ ἴδια ἀπὸ τὸ στόμα του. Τότε διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀλύπητα, νά τὸν σύρουν στοὺς δρόμους, νὰ ξεσχίσουν μὲ ἄγκιστρα τὶς σάρκες του καὶ νὰ θραύσουν τὴ σιαγόνα του. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ καρτερία ὁ ἀνδρεῖος ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ φωνάζοντας, ὅπως ὁ εὐγνώμων ληστής· «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ὅταν οἱ ἀλιτήριοι κουράστηκαν νὰ τὸν βασανίζουν, τὸν ὁδήγησαν στὴ φυλακή. Τὴν ἐπαύριο τὸν ὁδήγησαν καὶ πάλι μπροστὰ στὸν διοικητή, ὁ ὁποῖος διέταξε νὰ τὸν δείρουν ἀλύπητα. Αἱμόφυρτο καὶ ἡμιθανῆ τὸν ἔριξαν ἐκ νέου στὴ φυλακή, ὅπου τοῦ παρουσιάστηκε μέσα σὲ φωτεινὴ δόξα ὁ Χριστὸς καὶ θεράπευσε τὶς πληγές του.
Μετὰ τρεῖς μέρες ὁ διοικητὴς διέταξε νὰ τὸν ξαναφέρουν μπροστά του. Ὅταν τὸν εἶδε νὰ ἔχει θαυματουργικὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τὶς πληγὲς καὶ νὰ εἶναι σῶος καὶ ἀβλαβής, διέταξε νὰ τὸν κλείσουν καὶ πάλι στὴ φυλακὴ καὶ νὰ δεσμεύσουν τὰ πόδια του στὸ τιμωρητικὸ ξύλο. Τὴ νύκτα ὅμως φωτίστηκε ὅλη ἡ φυλακὴ καὶ ὁ Μάρτυς λύθηκε ἀπὸ τὰ δεσμά του. Ὁ Διοικητὴς μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς διέταξε νὰ τὸν βασανίζουν καθημερινὰ μὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἕνας Χριστιανὸς τὸν ἐπισκεπτόταν κατὰ διαστήματα μεταφέροντάς του κρυφὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ ἐμψυχώνοντάς τον νὰ παραμείνει πιστὸς μέχρι θανάτου.
Ὕστερα ἀπὸ πέντε μῆνες ἐγκλεισμοῦ τοῦ Μάρτυρος στὴ φυλακή, βλέποντας ὁ διοικητὴς ὅτι τὰ βασανιστήρια δὲν μπόρεσαν νὰ φέρουν τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ προσδοκοῦσε, διέταξε τὴν καταδίκη του σὲ θάνατο. Προηγουμένως ὅμως, ἐπειδὴ φοβόταν τὴν ἀντίδραση τῶν Ὑδραίων ποὺ εἶχαν ἰσχυρὲς προσβάσεις στὴν Ὑψηλὴ Πύλη, ἔγραψε στὸν Ὑδραῖο καπετὰν Γιώργη τὸν Βούλγαρη καὶ ζητοῦσε τὴ γνώμη του. Ὁ Κωνσταντῖνος, ὅταν τὸ πληροφορήθηκε, ἔγραψε καὶ αὐτὸς στὸν Ὑδραῖο καπετάνιο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μὴν ἐμποδίσει τὸ μαρτύριό του. Πράγματι ἐκεῖνος σεβάστηκε τὴν ἐπιθυμία του καὶ ἀπάντησε στὸν Πασᾶ νὰ πράξει κατὰ τὴν κρίση του. Ὁ Μάρτυς τρεῖς ἡμέρες πρὶν προεῖδε τὴν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του καὶ ζήτησε νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων μυστηρίων. Τὰ χαράματα τῆς Τετάρτης 14 Νοεμβρίου, οἱ δήμιοι τὸν ὁδήγησαν στὸ Μανδράκι, ὅπου τὸν ἀπαγχόνισαν πάνω σὲ ἕνα πλάτανο καὶ ἔτσι ἔλαβε ὁ μακάριος τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Ὁ διοικητὴς διέταξε νὰ πετάξουν τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος πάνω σὲ ἕνα σωρὸ ἀπὸ ξύλα, ποὺ βρισκόταν δίπλα στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Τὸ πρωΐ, προτοῦ ἀκόμα πληροφορηθοῦν οἱ Τοῦρκοι τὸ γεγονός, ἔδωσε τὴν ἄδεια στοὺς Χριστιανοὺς νὰ τὸ πάρουν καὶ ἐκεῖνοι, μὲ προεξάρχοντα τὸν τότε Μητροπολίτη Ρόδου Ἀγάπιο, τὸ μετέφεραν στὸ Ναὸ τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Νεοχωρίου, ὅπου καὶ τὸ ἐνταφίασαν πίσω ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα.
Τρία χρόνια ἀργότερα ἦλθε στὴ Ρόδο ἡ μητέρα του, ἔχοντας συστατικὲς ἐπιστολὲς ἀπὸ τὸν καπετὰν Γιώργη Βούλγαρη, καὶ ζήτησε νὰ τῆς ἐπιτραπεῖ νὰ πάρει τὸ τίμιο λείψανο στὴν Ὕδρα. Ὁ Μητροπολίτης Ἀγάπιος τὴν ἐφοδίασε μὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιερέα καὶ τοὺς προκρίτους τῆς Ὕδρας, ὅπου ἐξιστοροῦσε τὰ γεγονότα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Νεομάρτυρος καὶ τὰ γενόμενα διὰ τῆς χάριτός του θαύματα. Κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ ὁ ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ παπᾶ Ἰωάννης κράτησε τὴν ὠλένη τῆς χειρὸς τοῦ Μάρτυρος, ἡ ὁποία βρίσκεται μέχρι σήμερα στὸν ἱερὸ Ναὸ τῆς Θεοτόκου, ὅπου καὶ ἡ μνήμη του κατ᾿ ἔτος ἐπιτελεῖται.
Ἡ Μνήμη του Ἑορτάζεται στίς 14 Νοεμβρίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσεβείας τὸ ῥόδον, τὸ εὐωδέστατον, τὸ μέγα κλέος τῆς Ῥόδου, καὶ πολιοῦχον στεῤῥόν, Κωνσταντῖνον οἱ πιστοὶ ἀνευφημήσωμεν, ὅτι Μαρτύρων τὴν ὁδόν, διανύσας ἐπὶ γῆς, ἐν οὐρανοῖς ἐδοξάσθη, καὶ πρεσβεύει νῦν τῇ Τριάδι, ἐν παῤῥησίᾳ ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
῾Εορτάζει σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, Κωνσταντῖνε ἔνδοξε, ἀγαλλομένη ἡ Ῥόδος, ἄθλοις σου, τοῖς ὑπὲρ φύσιν ἁγιασθεῖσα, μέγαν δέ, ἀπολαβοῦσά σε πολιοῦχον, καὶ πιστῶς σοι ἀνακράζει· Χαίροις ὁ θεῖος προστάτης καὶ φύλαξ μου.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Κωνσταντῖνε Μάρτυς Χριστοῦ, τῆς ὁμολογίας, ὁ οὐράνιος θησαυρός· χαίροις ὁ ἐν Ῥόδῳ, ἀνδρείως μαρτυρήσας, καὶ ταύτης πολιοῦχος, ὑπάρχων μέγιστος.
 
Πηγή: http://www.imr.gr.

Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὕδραῖος

Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη



Ο Ιησούς: ο καλός και αγαθός Σαμαρείτης της αγάπης



Ογδόη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί. Ο Ιησούς μας είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που είναι ο Ίδιος. Καλός Σαμαρείτης είναι ο Χριστός μας, ο οποίος μας πήρε πάνω Του, τα έδωσε όλα, και πέθανε και ανέστη για μας. Και μας προσφέρει συνεχώς τα πάντα, μέχρι που να μας βάλει στην αιώνια ζωή, και κει θα είναι πια η μοναδική και ατελεύτητη χαρά και αγαλλίασή μας.



Καθώς ανέβαινε ο Ιησούς από τη Γαλιλαία στα Ιεροσόλυμα, είχε καθίσει σε κάποιο μέρος και μιλούσε στους Μαθητές και στον λαό. Κάποια στιγμή, ένας Νομοδιδάσκαλος σηκώθηκε και Τον ερώτησε τι να κάνει, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και τό ’κανε αυτό με κακή πρόθεση, για να Τον φέρει, τάχα, σε δύσκολη θέση και να Του δείξει πως δεν γνώριζε τον Νόμο. Και ο Ιησούς του είπε: «Εσύ είσαι Νομοδιδάσκαλος· πώς διαβάζεις και πώς καταλαβαίνεις τον Νόμο; Τι λέει ο Νόμος του Θεού;». Και του είπε: «Να αγαπάς τον Θεό μ’ όλη σου την ύπαρξη, και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Και ο Ιησούς του λέει: «Μπράβο! Έτσι να κάνεις, και θα μπεις στην αιώνια ζωή». Αυτός όμως δυσκολεύτηκε λίγο, γιατί είχε ρωτήσει το αυτονόητο. Και Του λέει στη συνέχεια: «Ποιος είναι ο πλησίον;». Και ο Ιησούς είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτου.



Ένας άνθρωπος – Ιουδαίος φυσικά – κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών. Τον γύμνωσαν, τον πλήγωσαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πέρασε από κει ένας ιερεύς, τον είδε και άλλαξε δρόμο. Και ένας Λευΐτης το ίδιο. Ένας Σαμαρείτης, όμως, ήλθε επάνω του, τον σπλαγχνίσθηκε και τον φρόντισε, του απολύμανε και του επούλωσε τις πληγές, βάζοντας λάδι και κρασί, και τον ανέβασε στο ζώο του. Τον πήγε στο πανδοχείο, τον φρόντισε εκεί. Δηλαδή, λένε οι εξηγητές, έσκισε μέρος από τα ρούχα του και τον ενέδυσε, και ύστερα έμεινε μαζί του. Και την άλλη μέρα πήγε στον πανδοχέα, του έδωσε δύο δηνάρια – μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη – και του είπε: «Φρόντισέ τον, κι εγώ επιστρέφοντας για την πατρίδα μου, ό,τι ξοδέψεις παραπάνω θα στο δώσω».



Και ρώτησε στη συνέχεια ο Ιησούς τον Νομοδιδάσκαλο: «Ποιος είναι ο πλησίον από τους τρείς;». Και κείνος, μη θέλοντας να πει ούτε το όνομα των Σαμαρειτών, λέει: «Ὁ ποιήσας το ἔλεος μετ’ αὐτοῦ». Αυτός που έκανε την εσπλαγχνία. «Έ, του λέει ο Ιησούς, πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως».



Η παραβολή αυτή του καλού Σαμαρείτου Χριστού είναι συγκλονιστική. Δεν μπορούσε κανείς να βοηθήσει τον άνθρωπο, αφού έπεσε, ούτε ο ιερεύς, ούτε ο Λευΐτης, «ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος», όπως λέει στον Ησαΐα τον Προφήτη, «ἀλλὰ αὐτὸς ὁ Κύριος». Ήλθε, λοιπόν, ο Κύριος όχι από τη Σαμάρεια, αλλά από τη Μαρία την Παρθένο και από το Πνεύμα το Άγιο, μας πήρε επάνω Του και μας έσωσε. Και αυτό, κάθε φορά που το ακούμε στην παραβολή, μας συγκλονίζει, μας γεμίζει και χαρά και ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο και στο έργο του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού.



Εκείνο που απομένει σε μας και χρειάζεται να κάνουμε είναι να Τον αγαπάμε, με όλη μας την ψυχή και με όλη μας την καρδιά, διότι ο Ιησούς είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη. Και στο όνομά Του να διακονούμε τον πλησίον, τον κάθε άνθρωπο, γιατί πλησίον σημαίνει και είναι αυτός ο οποίος έγινε από το ίδιο χώμα και από την ίδια δημιουργική πνοή. Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος και ο Χριστός μας ἐν ἑτέρα μορφῇ. Ας το ’χουμε υπόψη μας αυτό. Θα μας κάνει καλό.



*Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος: Β΄, έκδ. Ακτή, Λευκωσία 2009, σελ. 142-145.



<div class="wp-block-file"><a href="https://imkitiou.org/updt/wp-content/uploads/2020/11/Κυριακή-Η΄-Λουκά.pdf">Κυριακή Η΄ Λουκά</a></div>

Κυριακή Η΄ Λουκά

<h1>Κυριακή Ζ’ Λουκά</h1>
<h1>†Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής</h1>
 
<h2>Ο Κύριος θεραπεύει τις αρρώστιες και ανασταίνει πεθαμένους </h2>
Έβδομη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί. Το ιερό Ευαγγέλιο μας μιλάει για δύο μεγάλα θαύματα, τα οποία έκανε ο Χριστός στην Καπερναούμ, τη δεύτερη πατρίδα Του, αφού είχε γυρίσει από τη χώρα των Γαδαρηνών, που Τον έδιωξαν, όπως είπαμε σε προηγούμενη Κυριακή, οι κάτοικοί της. Τον περίμεναν, όμως, στην Καπερναούμ αμέτρητοι, κι ανάμεσά τους ξεπρόβαλε σε κάποια στιγμή ο άρχων της Συναγωγής Ιάειρος, που στα Ελληνικά σημαίνει Φώτιος, ο οποίος είχε μια μονάκριβη κόρη, που ήταν στα τελευταία της.
Ο πόνος και η αγάπη μας οδηγούν στη ζωή. Ίσως είχε ακούσει για το Χριστό, αλλά δεν Τον είχε δει ποτέ δεν είχε πάει, δηλαδή κοντά Του. Τώρα ο πόνος για τη θυγατέρα του και η αγάπη γι’ αυτήν, τον έφεραν μπροστά στα πόδια του Χριστού. Και παρεκάλεσε τον Κύριο, αφού γονάτισε ενώπιον Του, να κάνει γρήγορα, να πάει στο σπίτι του, να θεραπεύσει την κόρη του. Είχε λίγη πίστη, αλλ’ ο Χριστός και το λίγο το δέχεται και το κάνει πολύ, ενώ ο Εκατόνταρχος Του είπε: «Κι από μακριά, Κύριε, μπορείς να θεραπεύσεις τον δούλο μου τον άρρωστο». Τι διαφορά! Κι ο Κύριος αμέσως σηκώθηκε, να πάει. Τι καταδεχτικός είναι, τι εύσπλαχνος, και τι φιλάνθρωπος και τι άρχοντας! Ο άρχοντας της Συναγωγής συνάντησε τον Άρχοντα της ειρήνης και της αγάπης, τη Ζωή και την Ανάσταση. Πήγαινε, λοιπόν, ο Χριστός, και φαίνεται ήταν σε δημόσιο χώρο που Τον κάλεσε στο σπίτι του ο Αρχισυνάγωγος, έτρεξαν πλήθη αμέτρητα από περιέργεια, από θαυμασμό και απ’ ό,τι άλλο.
Και καθώς επήγαιναν εκεί και κινδύνευε ο Χριστός να συνθλιβεί από το πλήθος, ανάμεσά τους άλλη μια πονεμένη ύπαρξη μια αιμορροούσα γυναίκα, που χρόνια δώδεκα υπέφερε, καταξοδεύτηκε στους γιατρούς και καλό δεν βρήκε. Είχε όμως μέσα της πίστη και είπε: «Αν ακουμπήσω το άκρον του ενδύματος του Ιησού, θα γίνω καλά». Το ‘πε και το ΄κανε. Κι έγινε καλά. Κι ο Χριστός αισθάνθηκε –Θεάνθρωπος ών –αυτό που συνέβη. Και εγύρισε και είπε: «Ποιος με ακούμπησε;». O Ιησούς ήξερε τι έλεγε˙ ποιος Τον ακούμπησε με πίστη. Κι εμείς μπορεί να ακουμπάμε τον Ιησού με τον Άγιον Άρτο, τη Θεία Μετάληψη, αλλά πολλές φορές δύναμη δεν παίρνομε, και Χάρη δεν βρίσκομε, γιατί δεν ακουμπάμε με πίστη.
Και η γυναίκα παρουσιάστηκε μπροστά Του, τρέμοντας η καημένη κι απ’ το θαύμα που έγινε, κι απ’ το φόβο που είχε, γιατί όσοι έπασχαν απ’ αυτή την αρρώστια, ήσαν νομικώς ακάθαρτοι και απεβάλλοντο από τους δήθεν σπουδαίους, και Του είπε όλη την αλήθεια. Κι ο Ιησούς την είπε θυγατέρα Του. Έτσι είναι η πίστη. Είναι σχέση, είναι σύνδεση, είναι ομορφιά. Και της έδωσε την ειρήνη Του και τη χάρη Του.
Κόντευαν να φτάσουν σπίτι του Ιάειρου και κάποιος οικιακός ήλθε και Του είπε, πως:  «Πέθανε το παιδί σου. Μην κουράζεις τον Δάσκαλο». Ο Ιησούς, όμως, του έδωσε θάρρος ακόμη και στον θάνατο. «Μη φοβάσαι έχε πίστη και θα σωθεί». Φτάσαν εκεί πέρα, και ρώτησαν τι γίνεται. Και είπαν πάλι αυτό: «Πέθανε». Κι ο Ιησούς είπε: «Δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Κι οι άλλοι Τον περιγελούσαν, αφού ήξεραν πως πέθανε. Κι αυτό το περιγέλασμα είχε το θετικό του. Απέδειξε πως όντως είχε πεθάνει και μετά όντως έγινε ανάσταση. Ο Χριστός πάντα απ’ το πικρό βγάζει και το γλυκό. Αυτή είναι η ομορφιά Του.
Και μπήκε μέσα, έβγαλε έξω όλους, εκτός από τους τρείς Μαθητάς και τους γονείς της κόρης, την ακούμπησε, την πήρε απ’ το χέρι και της λέει: «Κόρη, σήκω». Και σηκώθηκε αμέσως, όπως και η αιμορροούσα θεραπεύθηκε αμέσως. Αυτή είναι η χάρη του Χριστού. Και ύστερα είπε να της δώσουν να φάει, να επανέλθει στη ζωή και στις λειτουργίες της. Ήταν όντως ανάσταση, θαύμα μέγα Χριστού. Και είπε στους γονείς, να μην πουν πουθενά τίποτα. Θα το μάθαιναν όλοι φυσικά, αλλά ήθελε ν αποφύγει το φθόνο των εχθρών Του.
Ω Ιησού μου γλυκύτατε! Ακόμη και τους εχθρούς Σου φροντίζεις! Πώς να μην σε αγαπάμε! Πώς να μη Σε λατρεύουμε! Και πώς να μη Σε πιστεύουμε, μ’ όλη μας την καρδιά!
 
 
 
Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.138-141.

Η ανάσταση της κόρης υπό του Ιησού Χριστού

Κυριακή Ζ’ Λουκά

<h1>Κυριακή Ε’ Λουκά</h1>
<h1>†Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής</h1>
<h2>Ο Κύριος είναι ο Δίκαιος Κριτής πλουσίων και πτωχών</h2>
Πέμπτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το άγιο Ευαγγέλιο αναφέρεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, την οποίαν είπε ο Ιησούς στους ακροατάς Του, επί τη ευκαιρία κάποιας ομιλίας Του πάνω στο θέμα του πλούτου.
Τους είπε στην αρχή για τον πιστό και φρόνιμο εκείνο οικονόμο της αδικίας, ο οποίος έκαμε καλή χρήση του άδικου πλούτου και ωφελήθηκε. Εδώ όμως, στην παραβολή που λέει στη συνέχεια του πλουσίου και του Λαζάρου, ο πλούσιος έκανε κακή χρήση του πλούτου και χάθηκε έστω και αν τον πλούτο δεν τον είχε με αδικίες. Το κέντρο βάρους πέφτει στο γεγονός της χρήσεως του πλούτου, με την έννοια αν σκεφτήκαμε και το άλλον, τον πλησίον, γιατί ο Θεός μας δίνει τα καλά για να φάνε και οι άλλοι, να βοηθήσουμε και τους άλλους. Εκείνος όμως ξέχασε πως υπάρχουν και άλλοι.
Στην πόρτα του απ’ έξω ήταν παραπεταμένος ο φτωχός, άρρωστος και μόνος, Λάζαρος. Του ‘δειχνε ο Θεός χρυσή ευκαιρία να κάμει ένα καλό, να τον ευσπλαγχνιστεί, να του δώσει να φάει, να τον μαζέψει και να του φερθεί με αγάπη και καλοσύνη. Δεν το έκαμε αυτό, παρά μονάχα ντυνότανε λαμπρώς και έτρωγε, επίσης, και ευφραινότανε. Όμως τα εδώ έχουν τέλος. Δοκιμασία είναι να έχεις πλούτο. Και δοκιμασία είναι να είσαι φτωχός και άρρωστος. Έδωσαν εξετάσεις και οι δύο και ο πλούσιος και ο Λάζαρος. Ο πλούσιος απέτυχε. Ο Λάζαρος επέτυχε δεν τον βλέπουμε να μιλάει και να κατακρίνει τον πλούσιο και να κάνει το ‘να και τα’ άλλο, αλλά τον βλέπουμε να κάνει υπομονή, να έχει εμπιστοσύνη στο Θεό. Άλλωστε το όνομα Λάζαρος σημαίνει ο Θεός είναι βοηθός. Και όντως ήταν βοηθός του ο Κύριος.
Πέθανε ο Λάζαρος και τον πήρανε οι άγγελοι και τον πήγαν στον ουρανό. Υπάρχει κι άλλη ζωή και Κρίση και ανταπόδοση. Πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν. Και μετά άλλαξε το σκηνικό. Στον ουρανό, εκεί που ήταν στην άλλη πλάση, στον Άδη, κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ και τον Λάζαρο στην αγκάλη του. Και τότε του κακοφάνηκε. Τότε στεναχωρήθηκε. Είχε παιδαγωγηθεί στον Άδη, αλλά εις μάτην. Και παρεκάλεσε τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο και να του δώσει μια σταγόνα νερό, εκείνος που δεν έδινε ένα ψίχουλο στον Λάζαρο πάνω σ’ αυτή τη ζωή. Κι ο Αβραάμ του είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Μη ξεχνάς», του λέει, «πλούσιε» -σε εισαγωγικά το πλούσιε –«πως εσύ στη γη απόλαυσες τα αγαθά σου και ο Λάζαρος ομοίως κακά. Τώρα αυτός ευφραίνεται κι εσύ πληρώνεις, ταλαιπωρείσαι. Κι ακόμα ανάμεσά μας υπάρχει μεγάλο χάσμα, που δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Αυτό είναι φοβερό.
Και αφού είδε ο πλούσιος πως δεν έβγαινε τίποτα για τον εαυτό του, θυμήθηκε τα αδέλφια του πάνω στη γη. Και παρεκάλεσε τον Αβραάμ, να στείλει τον Λάζαρο και να τους πει να μην κάνουν τα ίδια που έκανε κι αυτός, για να μην έλθουν στον τόπο της βασάνου, όπου εκείνος. Κι ο Αβραάμ του είπε: «Δεν γίνεται. Έχουν τον Μωυσή και τους Προφήτες, τον θείο Νόμο. Έχουν τη συνείδησή τους, έχουν τόσα παραδείγματα και τόσες διδασκαλίες, από τη φύση ακόμα».
Αλλά επέμενε ο πλούσιος και του είπε: «αν στείλεις τον Λάζαρο, αν αναστηθεί ο Λάζαρος και πάει, τότε θα πεισθούν». Και τελειώνει εδώ η παραβολή, με τα λόγια του Αβραάμ, ότι: «Άμα δεν πιστεύουν στο Μωυσή και στους Προφήτες και στο Νόμο, ούτε και αν αναστηθεί κάποιος θα πεισθούν». Αυτό είναι αλήθεια. Αφού αργότερα, στα χρόνια του Χριστού, ανέστη ο Λάζαρος ο ομώνυμος, ο φίλος του Χριστού, και δεν τον πίστεψαν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήθελαν να φονεύσουν και το Λάζαρο οι Ιουδαίοι, για να μην πηγαίνουν οι άνθρωποι και βλέπουν τον αναστημένο Λάζαρο και πιστεύουν στον Ιησού, αλλά και στο τέλος ούτε και στον ίδιο το Χριστό, που ανέστη, δεν επίστευσαν.
Το χειρότερο κακό στον άνθρωπο είναι η πώρωση, η δαιμονοποίηση της υπάρξεώς του, η φυλακή του, το κλείσιμο και το κάστρο του αυτισμού του. Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοια πώρωση. Κι αν είμαστε πλούσιοι, να μας φωτίζει να φερόμεθα με καλοσύνη και δικαιοσύνη στους πτωχούς, και να τους φροντίζουμε, γιατί είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κι αν είμαστε φτωχοί, να κάνομε υπομονή και να ‘χομε την απαντοχή μας στο Θεό, που ‘ναι ο πλούτος όλων και περισσότερο ο πλούτος των πτωχών.
  Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.121-124

Η Παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου

Κυριακή Ε’ Λουκά

Ο Χριστός: Κύριος του κόσμου και των ψυχών μας
Έκτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί. Ο Ιησούς μας ευρίσκεται στη χώρα των Γαδαρηνών, αντίπερα της Γαλιλαίας. Ο Ιησούς μας πάει παντού, πάει σε όλους, αγαπά όλους και θέλει να σώσει όλους. 
Και να! Εκεί που κατέβηκε απ’ το καράβι, ήλθε και Τον συνάντησε μια ταλαίπωρη ύπαρξη, ένας δαιμονισμένος, ο οποίος υπέφερε τα μέγιστα και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των περαστικών, δεν έμενε στο σπίτι, κοιμότανε στα μνήματα, ήτανε γυμνός, και ήτο μία κόλαση κινητή. Μόλις είδε τον Ιησού, έτρεξε και Τον παρεκάλεσε, να μην του επιτρέψει να πάει από τώρα στην κόλαση, στην άβυσσο. «…και ποια σχέση έχουμε εμείς με σένα, Κύριε;». Αφού δεν Τον αγαπούν, καμία σχέση δεν έχουν, κι αυτό είναι το βάσανό τους.
Ο Ιησούς, με τη θεία Του δύναμη, είχε παραγγείλει στο κακό πνεύμα να βγει. Και κείνο το αισθάνθηκε. Μόνο οι άθεοι δεν αισθάνονται την παρουσία του Θεού, τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν, αλλά τίποτα άλλο δεν κάνουν παραπέρα, να αλλάξουν και να μετανοήσουν. Και γι’ αυτό, αφού είδε τον Ιησού αποφασισμένο να τον βγάλει απ’ τον άνθρωπο, Τον παρεκάλεσε πάλι –μπροστά στον Ιησού ο Δαίμονας παρακαλεί σε μας είναι άρχων του κόσμου τούτου, γιατί του δίνουμε εμείς εξουσία– Τον παρεκάλεσε πάλι, να επιτρέψει να πάει σ’ ένα κοπάδι χοιρινά που έβοσκαν εκεί κοντά. Και ο Ιησούς επέτρεψε. 
Ο Δαίμονας δεν μπορεί να πάει πουθενά, χωρίς την άδεια και την παραχώρηση του Κυρίου. Αυτό να το ξέρουμε. Γι’ αυτό να ‘χομε μεγάλη πίστη στον Ιησού, και να ακούμε και να κάνουμε αυτά που λέει, για να μη μας οδηγεί ο Δαίμονας στις ερημιές της ταλαιπωρίας και της κολάσεως της επιγείου. Κι ο Κύριος επέτρεψε κι αμέσως βγήκε ο Δαίμων. Τα δαιμόνια ήταν «λεγεών», όπως λέει το Ευαγγέλιο, ένα σύνταγμα ολόκληρο, βγήκαν και πήγαν στα χοιρινά. Και τα χοιρινά δεν αντέχουν –όπως και όλα τα ζώα- τον Δαίμονα, κι έτρεξαν και πνίγηκαν στη λίμνη. Εμείς πως τον αντέχομε; Θεία οικονομία είναι, που τόσα χρόνια οι περισσότεροι έχομε τόσα πάθη, σύνταγμα δαιμόνων, και αντέχομε. Εδώ είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου. 
Και εκείνοι, που έβοσκαν τα γουρούνια, έτρεξαν στην πόλη και στα χωράφια και ανήγγειλαν το γεγονός. Κι ήλθαν όλοι από την πόλη και από τα πέριξ, και παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει. Είδαν τον δαιμονισμένο, τον τρομοκράτη τους, να ‘ναι ιματισμένος, να φορεί τα ιμάτια του και να ‘ναι φρόνιμος στα πόδια του Κυρίου. Και αυτοί, αντί να χαρούν και αντί να προτιμήσουν τον Κύριο και να ‘ρθούν κι αυτοί, προτίμησαν τα γουρούνια και τα πάθη τους, και το φόβο που γεννά η αμαρτία και η παρανομία, και παρεκάλεσαν τον Κύριο να φύγει. Κι ο Κύριος έφυγε, γιατί με το ζόρι δεν κάμει ποτέ ο Κύριος το καλό. Ζόρι και καλό δεν πάνε. Ο Κύριος είναι όντως δημοκράτης. Όμως τους άφησε το σημάδι της ευσπλαχνίας Του, τον θεραπευμένο άνθρωπο, ο οποίος Τον παρακαλούσε να τον πάρει κοντά, γιατί φοβόταν μήπως ξαναρθεί το δαιμόνιο, φοβόταν τους δαιμονισμένους συμπατριώτες του, και ήθελε να είναι κοντά στον Κύριο, και από αγάπη, και από ευγνωμοσύνη, και να ‘χει ασφάλεια και να ακούει τον θεϊκό Του λόγο, και προπαντός να βλέπει την πανέμορφη θωριά Του. 
Ο Κύριος τον άφησε εκεί και του είπε να διηγείται όλα όσα του ‘κανε ο Θεός στους οικείους του. Κι αυτός το έκαμε έγινε ένας Απόστολος στους Γαδαρηνούς, και δεν το ‘πε μόνο, και δεν το ‘καμε στους οικείους, αλλά βγήκε σ’ όλη την πόλη και την περιοχή. Έτσι είναι. Άμα κανείς λάβει τη Χάρη του Κυρίου και την ευσπλαχνία Του, δεν το κρατάει για δικό του μόνο, τρέχει και το λέει παντού. Αυτό είναι υπέροχο. 
   
 Πηγή: † Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. [σελ.126-129], Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή».