Πολλοί γονείς νομίζουν ότι αγωγή του παιδιού αρχίζει από τότε που αναπτύσσονται όλες οι διανοητικές δυνάμεις σε αυτό, από τότε που αντιλαμβάνεται πολύ καλά τον κόσμο, και μάλιστα οι γονείς αρχίζουν να ανησυχούν όταν βλέπουν τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα. Η αγωγή αρχίζει πριν από την σύλληψη του εμβρύου, με την αγωγή που ελάμβαναν οι γονείς, αλλά κυρίως μετά την σύλληψη του εμβρύου. Εννέα μήνες κατά τους οποίους κυοφορείται το έμβρυο μέσα στη μήτρα της μητέρας του, μπορεί να ασκηθεί σωστή αγωγή. Αυτό φαίνεται λίγο παράδοξο, αλλά θα αναλυθεί στη συνέχεια. Σύμφωνα με την επιστήμη της προγεννητικής αγωγής, το έμβρυο αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα και τις σκέψεις της μητέρας του μέσα από τα κύτταρα του. Επίσης, το έμβρυο έχει μνήμη και μνημονεύει στα κύτταρά του τις σκέψεις της μητέρας του, την όλη ύπαρξη, αντιλαμβάνεται αν η μητέρα του το θέλει ή όχι, αν αποδέχεται το φύλο του ή όχι. Η αρνητική στάση της μητέρας του γι’ αυτό, το τραυματίζει βαθιά, αφού αυτό το αντιλαμβάνεται ως απόφαση της να μην υπάρχει, ενώ αντίθετα η θετική στάση της μητέρας του πάνω σε αυτό, ενεργεί πολύ σημαντικά στην όλη εξέλιξη της πορείας του. Γι’ αυτό και η στάση της εγκύου γυναικός πρέπει να είναι η πρέπουσα απέναντι τόσο στο έμβρυο, όσο και σε αυτό το γεγονός, το ότι, δηλαδή, προετοιμάζεται για να γίνει μητέρα. Όχι μόνο η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας πρέπει να είναι καλή αλλά και συνθήκες μέσα στο σπίτι, ακόμη δε και η στάση του πατέρα απέναντι σ’ αυτό το γεγονός πρέπει να είναι η αρμόζουσα. Οι γονείς ιδιαιτέρως η μητέρα, πρέπει να περιμένουν την έλευση του παιδιού με μεγάλη χαρά, όπως θα περίμεναν ένα αγαπητό τους πρόσωπο από τα ξένα. Η μητέρα πρέπει να το αναμένει, να του μιλά με αγάπη, με τρυφερά λόγια και γενικότερα η όλη ψυχολογική κατάσταση της να είναι ισορροπημένη. Καταρχάς χρειάζεται σωστή ζωή των γονέων πριν την σύλληψη του παιδιού. Αυτό μπορούμε να το δούμε και στην περίπτωση της Παναγίας μας. Οι πατέρες της εκκλησίας διδάσκουν ότι η καθαρότητα της Παναγίας οφείλεται στην Χάρη του Θεού, στους εξαγνισμούς των Προπατόρων και στο δικό της προσωπικό αγώνα. Πράγματι, οι διαδοχικές καθάρσεις των Προπατόρων σενετέλεσαν, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ώστε το σπέρμα του Αγίου πατέρα της, του Ιωακείμ, να έχει καλά στοιχεία. Γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αποκαλεί το σπέρμα του Ιωακείμ «σπέρμα πανάμωμον». Αυτό ακριβώς το βλέπουμε και στην περίπτωση της γεννήσεως του προφήτου Σαμουήλ. Οι γονείς του, ο Ελκανά και η Άννα, προσευχήθηκαν και νήστευσαν και στη συνέχεια συνήλθαν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι αρχή του Σαμουήλ ήταν οι προσευχές της μητρός του, που ήταν πράγματι η νοερά προσευχή, τα δάκρυα, η πίστη και όχι όπως τους άλλους, «ύπνοι και σύνοδοι των γεννησάντων μόνον». Γι’ αυτό και από μία τέτοια ευλογημένη ένωση γεννήθηκε ένας Προφήτης, αφού «σεμνοτέρας των άλλων έσχε τας γονάς».

Στην Αγία γραφή βλέπουμε ότι και το έμβρυο είναι πρόσωπο, αφού κι από αυτήν ακόμη την σύλληψη του ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, άνθρωπος, γι’ αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζουμε και τις ημέρες που συνελήφθησαν ο Τίμιος Πρόδρομος και η Παναγία. Πράγματι ξέρουμε ότι ο άνθρωπος, ακόμη και όταν είναι έμβρυο μπορεί να λάβει Πνεύμα Άγιο. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε στον Ζαχαρία, τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου: «και πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού» (Λουκ. α', 15). Αυτό πραγματοποιήθηκε, όταν η Παναγιά επισκέφθηκε την έγκυο Ελισάβετ αμέσως μετά τον Ευαγγελισμό. «Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμό της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος έν τη κοιλία αυτής και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπε ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ. α', 41-43). Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύει ότι ο Τίμιος Πρόδρομος, ενώ ήταν έμβρυο έξι μηνών στην κοιλία της μητέρας του, έλαβε Πνεύμα Άγιον και, αφού έγινε Προφήτης, όπως αποδεικνύεται με το σκίρτημα, στη συνέχεια μετέδωσε το προφητικό χάρισμα και στην μητέρα του, που την κατέστησαν προφήτιδα και γι’ αυτό και εκείνη ανεγνώρισε ότι η γυναίκα που ερχόταν ήταν η Μητέρα του Χριστού.

Επειδή το έμβρυο δέχεται τη Χάρη του Θεού, γι’ αυτό και η έγκυος γυναίκα συμπεριφέρεται με σεβασμό απέναντί του. Το αισθάνεται ως καρπό και ως δώρο του Θεού. Το αντιμετωπίζει σαν μία ιδιαίτερη υπόσταση – πρόσωπο και προσεύχεται. Σε κάθε σκίρτημα του παιδιού χαίρετε. Προσεύχεται για το έμβρυο. Δεδομένου δε ότι η Θεία Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού αγιάζει ολόκληρο τον ανθρώπινο οργανισμό, τους νεφρούς και τα σπλάχνα, και δεδομένου ότι το έμβρυο έχει στενή σχέση με τη μητέρα του, γι’ αυτό και η Χάρη του Θεού, που έρχεται δια της Θείας Κοινωνίας, επιδρά και στην ζωή του εμβρύου. [...]

Πηγή: Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιεροθέου, «Η αγωγή των εμβρύων, των νηπίων και των παιδιών», Πειραϊκή Εκκλησία, Μηνιαίο περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, έτος 31ο, τεύχος 341, Νοέμβριος 2021, σελ. 18-19, (Ελαφρώς διασκευασμένο).