Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου συμπίπτει πάντοτε με την ευλογημένη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πριν την έλευση του Πάσχα, εορτάζουμε ένα Θεομητορικό Πάσχα. Ο Ευαγγελισμός, ως γεγονός, αποτελεί την προϋπόθεση της Ανάστασης. Η ολοκληρωτική συντριβή του παμπονήρου διαβόλου πραγματώνεται διά του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου. Η εξόντωση όμως του Αντικειμένου διαβόλου ξεκινά από το πρόσωπο της Παναγίας διά της «Συγκαταβάσεως της Θεϊκής» που ενεργήθηκε στη μήτρα της.
Πραγματικά, η κατοίκηση του Λόγου στη γαστέρα της Παναγίας αποτελεί ένα ακατανόητο θαύμα, ένα ανεξήγητο Μυστήριο που προκηρύττει τη Σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, στο Απολυτίκιο της εορτής το μεγάλο γεγονός του Ευαγγελισμού ονομάζεται «κεφάλαιον» σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το «ἀπ αἰῶνος μυστήριον» τού έργου της Θείας Οικονομίας. Με τον Ευαγγελισμό, δηλαδή, της Θεοτόκου επιτελείται το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Χριστού το οποίο ως αναδημιουργία ήρθε να επαναφέρει την ανθρωπότητα στο πρωτόκτιστο κάλλος.
Ο Ευαγγελισμός εν ολίγοις δίνει το έναυσμα του μεγάλου μυστηρίου που θα κορυφωθεί στο Σταυρό και το ζωηφόρο μνήμα. Γίνεται η αφετηρία της κατάργησης του θανάτου. Η Παναγία όταν δέχεται το κάλεσμα της Θεομητρότητας, γίνεται συνεργός ώστε να βιώσει η ανθρωπότητα την μεγαλύτερη και κορυφαία ευχάριστη αγγελία, της κατάργησης του θανάτου. Ο θάνατος, ως ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρώπινης ζωής, καταργείται. Και εκεί που η Εύα ως άνθρωπος αστόχησε και έδωσε χώρο και τόπο στο θάνατο, η Παναγία ως καινούργια Εύα έρχεται να αποκαταστήσει το σφάλμα της πρώτης, γεννώντας τον καινούργιο Αδάμ, τον Χριστό. Ο Ευαγγελισμός, λοιπόν, της Θεοτόκου γίνεται το βάλσαμο στο πόνο των πρωτοπλάστων που ζούσαν με τις συνέπειες «τῆς παραλόγου βρώσεως». Η Θεοτόκος λυτρώνει την Εύα από την οδύνη των δακρύων και ο γεννηθείς Χριστός αφουγκράζεται τον «Ἀδαμιαῖο Θρήνο» της συγγνώμης.
Η αμαρτία της πτώσεως των πρωτοπλάστων όσο οδυνηρή κι αν ήταν, δεν νίκησε την ευσπλαχνία του Θεού. Ήδη από την στιγμή της πτώσεως των πρωτοπλάστων, ο Θεός από την φύση του δεν φάνηκε τιμωρός και εκδικητής. Γι’ αυτό και δεν αφήνει κανέναν απέλπιδο και λυπημένο. Από την πτώση ακόμα μας μήνυσε τα «εὐαγγέλια τῆς χαρᾶς». Στη διήγηση της Γένεσης, ο Θεός απευθυνόμενος στο όργανο του διαβόλου, το φίδι, του ανήγγειλε πως θα έσπερνε την έχθρα ανάμεσα σ’ αυτό και σε μια γυναίκα, δεικνύοντας εξ αρχής την αφετηρία του σωτηριώδους έργου του. Και φυσικά η Γυναίκα διά της οποίας συνετρίβη ο διάβολος είναι η Παναγία που την φρίττουν και την τρέμουν όλες οι αντίθεες δυνάμεις. Με αυτό τον τρόπο το πρωτευαγγέλιο της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώνεται και δίνει χώρο στο πλήρωμα της χαράς με την αγγελία της σάρκωσης και γέννησης του Θεανθρώπου.