Βίος του αγίου μάρτυρος Λεοντίου
και των συν αυτω Υπατίου και Θεοδούλου,
των εν Τριπόλει της Συρίας
Ο Άγιος του Χριστού, μεγαλομάρτυρας Λεόντιος, το ακαταμάχητο λιοντάρι των ιερών αγώνων κατά της ειδωλολατρίας, το καύχημα της θριαμβεύουσας των ουρανών Εκκλησίας και ο θερμότατος προστάτης της στρατευομένης στη γη, πατρίδα είχε την Ελλάδα (Αίγινα). Βλάστημα της ηλιόλουστης χώρας του πολιτισμού και της σοφίας γεννήθηκε στους χρόνους του βασιλέως Βεσπασιανού (69-79 μ.Χ.). Τα σωματικά του χαρίσματα, το κάλλος της μορφής του, η ανδρεία και η φυσική του δύναμη, που αυξάνονταν με την ηλικία του σώματος, ώθησαν τον Λεόντιο να καταταγεί στα στρατεύματα του Αυτοκράτορα. Σ’ αυτά διακρίθηκε για τη γενναιότητα και το ακατάβλητο φρόνημά του. Πρώτος στις μάχες, με λιονταρίσια ψυχή κατατρόπωνε τους πολεμίους και χάριζε νίκες περίβλεπτες στα αυτοκρατορικά τάγματα. Προχωρούσε με αυτοθυσία και αψηφούσε κινδύνους και τον θάνατο ακόμη. Έτσι, η φήμη του Λεοντίου ανέβαινε και μαζί της οι τιμές και οι βαθμίδες της στρατιωτικής ιεραρχίας. Έγινε αρχιστράτηγος, αλλά η δόξα δεν θόλωσε το μυαλό του. Δεν άφησε χώρο στην ψυχή για έπαρση και αλαζονεία. Η βαθιά πίστη του στον αληθινό Θεό τον συγκρατούσε και η φωτόλαμπρη μορφή του ταπεινού Ιησού οδηγούσε τα βήματα της ζωής του προς την ηθική τελείωση. Ο άλκιμος στρατηγός Λεόντιος είχε μεν δηλώσει υποταγή στον Ρωμαίο αυτοκράτορα, αλλά δεν έπαυε ταυτόχρονα να είναι στρατιώτης ευπειθής του ουράνιου Βασιλέως, του Κυρίου Ιησού, του παντοκράτορα.
Στην Τρίπολη της Αφρικής, όπου υπηρετούσε ο Λεόντιος, ελεούσε καθημερινά τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια και δεν έκρυβε καθόλου την πίστη και την αφοσίωσή του στον Χριστό. Ένας θερμός πόθος, ένας παλμός ιερός δονούσε την καρδία του πώς να ευαρεστήσει τον Κύριο. Οι καιροί, όμως, δύσκολοι, η ειδωλολατρία είχε απλώσει παντού τα πλοκάμια της και έσφιγγε βάναυσα όσους προσπαθούσαν να απαγκιστρωθούν από αυτήν. Η πίστη και η ενάρετη πολιτεία του Λεόντιου μαθεύτηκε γρήγορα σ’ όλη τη χώρα κι έφτασε ακόμη και στον ηγεμόνα της Φοινίκης, Αδριανό, που εξουσίαζε τα μέρη εκείνα. Αυτός έστειλε αμέσως εναντίον του τον Τριβούνον, δηλαδή τον στρατιωτικό διοικητή Υπάτιο μαζί με δύο άλλους στρατιώτες, για να συλλάβουν τον Λεόντιο και να τον οδηγήσουν ενώπιόν του. Αυτοί, αφού ήλθαν και συναναστράφηκαν μετά του Λεοντίου, πείσθηκαν από τους λόγους του και ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό τόσο ο Υπάτιος όσο και ο ένας εκ των στρατιωτών, ο Θεόδουλος. Όταν έμαθαν τα γενόμενα οι ειδωλολάτρες, ειδοποίησαν τον Αδριανό, ο οποίος, διέταξε τη σύλληψη αυτών και την προσαγωγή τους ενώπιόν του. Τους μεν Υπάτιο και Θεόδουλο, αφού ήλεγξε την ανυπακοή τους, τους αποκεφάλισε. Τον δε Λεόντιο, αφού μάταια προσπάθησε να επαναφέρει στην ειδωλολατρία, διέταξε να τον μαστιγώσουν ανελέητα με βάκλα, δηλαδή με ξύλα που χρησιμοποιούσαν, για να κτυπούν τα τύμπανα, και μετά να τον κρεμάσουν και να καταξεσχίσουν τις σάρκες του. Σαν είδε, όμως, ότι ο Λεόντιος δεν λιποψυχούσε, έδωσε εντολή να τον φυλακίσουν. Την επόμενη μέρα, αφού κάλεσε εκ νέου τον Λεόντιο και αδυνατώντας πάλι να τον μεταπείσει, διέταξε την κατόπιν σκληρών βασανιστηρίων θανάτωσή του. Έτσι, αφού τον ξάπλωσαν στη γη και του έδεσαν τεντωμένα τα χέρια και τα πόδια σε τέσσερις πασσάλους, τον χτύπησαν μέχρι που παρέδωσε το πνεύμα προς τον Κύριο, περιβληθείς τον αμάραντο του μαρτυρίου στέφανο.
Η λήθη δεν αγγίζει τους Αγίους και τους μάρτυρες της πίστεως του Κυρίου μας. Αυτοί εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ὁ μισθὸς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αφού φύγουν από τον κόσμο αυτό, ζουν στις καρδιές εκατομμυρίων πιστών, που τους θαυμάζουν, τους τιμούν και παρακινούνται και ενισχύονται προς την αρετή από αυτούς, όπως λέγει ο μεγάλος φωστήρας της Καισαρείας, Βασίλειος ο ουρανοφάντωρ. Η πίστη, ο πόθος και η τιμή των Χριστιανών κράτησαν μέχρι σήμερα στη μνήμη μας τον Άγιο Λεόντιο. Συγκεκριμένα, τα Περβόλια της Λάρνακας χαίρουν και καυχώνται για τον πολιούχο και προστάτη τους αυτόν Άγιο, αφού υπάρχει ναός κτισμένος προς τιμή του. Σύμφωνα με την παράδοση και μετά από έρευνα της ενορίας, δεν είναι τυχαίο το κτίσμα του ναού στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Κάποιοι Χριστιανοί λόγω του ασφυκτικού κλοιού και της εξάπλωσης των μουσουλμάνων στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου, μετανάστευσαν με κατεύθυνση την Κύπρο, μεταφέροντας μαζί τους και τη μνήμη του Αγίου Λεοντίου. Αυτό μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε, αφού κοιτάξουμε έναν χάρτη και δούμε τη λεκάνη της Μεσογείου να συνδέει την Τρίπολη και τα Περβόλια με μια διαγώνια γραμμή. Ο ναός είναι κτισμένος περίπου τέλη 14ου με αρχές 15ου αιώνα. Το 1853 το εσωτερικό του ναού καταστράφηκε μετά από πυρκαγιά. Το μόνο που σώθηκε είναι μια μισοκαμένη εικόνα του Αγίου Λεοντίου (17ος αι.) δωρισθείσα από τον Μητροπολίτη Κιτίου, Λεόντιο Ά (1630). Στις 9 Οκτωβρίου 1994 ο ναός καθαγιάστηκε από τον τότε μητροπολίτη Κιτίου, κ. Χρυσόστομο.