Επιστολή του Αγίου Νεκταρίου προς Συγκλητική Μοναχή
«… Πρὸς τὴν Συγκλητικὴν ἐψυχράνθη ἡ ψυχή μου τοσοῦτον ὥστε νὰ διατελέσω πρὸς αὐτὴν ἀδιάφορος, ὁ δὲ λόγος, ἡ ψυχικὴ αὐτῆς κατάστασις. Ἐγὼ ἀγαπηταί, ἀγαπῶ ὑμᾶς, οὐχὶ διότι μὲ ἀγαπᾶτε, ἀλλὰ διότι ἀγαπᾶτε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριον, ὡς ἀγάπη κοινὴ, θερμαίνει καὶ πρὸς ὑμᾶς τὴν καρδίαν μου. Ὅταν μία ἐξ ὑμῶν ἀποσπάσῃ τὴν καρδίαν της ἀπὸ τὸν Κύριον καὶ παραδώσῃ αὐτὴν εὶς τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου καὶ εἰς τὰ πάθη τῆς ψυχῆς της, τότε ἡ πρὸς αὐτὴν ἀγάπη μου καταπαύει, διότι ἡ ἀδελφὴ αὕτη ἀφαιρέσασα τὴν καρδίαν της ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀπέκοψε τὸν μεταξύ ἡμῶν τῆς ἀγάπης σύνδεσμον διότι ὁ κρίκος ὁ συνδέων ἡμᾶς ἦτο ἡ κοινὴ πρὸς τὸν Χριστὸν ἀγάπη. Ὥστε ἡ πρὸς αὐτὴν ψυχρότης μου ἦτο ἐπακόλουθον τῆς ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ἀπομακρύνσεώς της. Ἡ πρὸς ἐμὲ αὐτῆς ἀγάπη, ὡς ἀνθρωπίνη, δὲν θερμαίνει τὴν καρδίαν μου, διότι εἶναι ἀλλοτρία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀδυνατῶ νὰ ἔχω εἰς τὴν καρδίαν μου δύο ἀγάπες, μίαν θείαν καὶ μίαν ἀνθρωπίνην … Ἡ τοιαύτη ἀγάπη, ὅταν ἐν μόνῳ τῷ ἑνὶ προσώπῳ ἀναπτύσσεται, γεννᾷ ἐν τῷ ἑτέρῳ ἀγαπημένῳ μίσος. Ὅταν ἐν ἀμφοτέροις ἀναπτύσσεται, γεννᾷ τὸν ἔρωτα. Διὰ τοῦτο ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους ἀγάπῃ εἴτε τῇ πρὸς ὁμοφύλους εἴτε τῇ πρὸς ἑτεροφύλους, μάλιστα πρὸς πρόσωπα δεκτικὰ ἔρωτος, ὀφείλομεν καθ’ ἑκάστην νὰ ἐξετάζωμεν μήπως ἡ ἀγάπη ἡμῶν δὲν ἀπορρέῃ ἀπὸ τὸν σύνδεσμον τῆς ἀγάπης, ἤτοι τοῦ Χριστοῦ ἢ δὲν ἐκπηγάζει ἀπὸ τοῦ πληρώματος τῆς ἀγάπης … Ἐξ αῦτῶν δύνασθε νὰ ἐννοήσητε τὸν σκοπὸν διὰ τὸν ὁποῖον ἔγραψα τόσον αὐστηρὰ εἰς τὴν Συγκλητικήν. Ἠθέλησα νὰ τὴν φέρω εἰς συναίσθησιν, διότι ἠσθάνθην ὅτι ἡ καρδία της ἐψυχράνθη πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι ἤρχισε ν’ ἀναπτύσσεται ἐν τῇ καρδίᾳ της ἀγάπη τις ἀνθρωπίνη, ἥτις ἠδύνατο ν’ ἀποβῇ ἔρως, ἐὰν ἠνεχόμην αὐτῆς ἢ ἠρεσκόμην εἰς αὐτήν. Ὁ πονηρὸς ἤρχισε νὰ πλανᾷ αὐτὴν εἰς τοὺς ὕπνους της …».
*Επιστολή του Αγίου Νεκταρίου προς Συγκλητική Μοναχή· Βλ. Σώτου Χονδρόπουλου, Ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας, (Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ), έκδ. Καινούργια Γη, Αθήνα 1990, σελ. 209-210.
